Visum

Dinsdag kon ik mijn paspoort met visum voor Amerika ophalen op het postkantoor. Ik had een apart document verwacht, maar het visum is een grote sticker op bladzijde 47 van mijn paspoort.

De vrijdag ervoor had ik om half negen ik een afspraak op het Amerikaans Consulaat in Amsterdam voor dat visum. Want als je een enkele reis Alaska boekt, heb je wat uit te leggen. Ook als je langer dan 3 maanden in de Verenigde Staten wilt verblijven.

Voor het bezoek dien je van tevoren op de website talloze vragen te beantwoorden over het doel van de reis, contactpersonen, opleiding, werk en inkomen, familie, gezondheid, crimineel verleden, banden met terroristische groeperingen, enzovoorts. Vervolgens dien je een telefoonnummer te bellen (15 euro per gesprek, houd je creditcard bij de hand) om een afspraak te maken. Voorafgaand aan de afspraak wordt gevraagd om de visa application fee van 105 euro te voldoen, maar ter plekke pinnen kan ook. Op de dag van de afspraak dien je het bevestigingsformulier, bewijs van betaling van de visa application fee, een speciaal formaat pasfoto (18 euro), paspoort en een aan jezelf geadresseerde enveloppe met daarop zo’n 7 euro aan postzegels mee te nemen. En eventueel documenten die als aanvullend ondersteunend bewijs van je verhaal kunnen dienen.

Zo sloot ik om kwart over acht achteraan in de rij voor het hoge hek van het consulaat. De rij was dusdanig lang dat me gelijk duidelijk werd dat ik niet om half negen binnen zou zijn. Kon er niets aan veranderen en het zonnetje scheen, dus liet ik het allemaal maar gebeuren. Om half negen kwamen twee stoere mannen met glimmende kisten bij het hek en vroegen op barse toon: “any people with electronic devices?”. De helft van de rij knikte schuchter met het hoofd. De andere helft (zonder telefoon of andere apparatuur) mocht naar voren in een aparte rij.

Had ik iets gemist? Ja, want op de website stond ergens dat elektronische apparatuur streng verboden is mee te nemen. Nu staat er vooral heel veel informatie op de website waardoor velen met mij dit blijkbaar hadden gemist. De voorspelde extra wachttijd voor de zondaars bedroeg een uur. Één voor één mochten mensen door het hek. Daar moest je onder een partytent al je spullen afgeven, werd je gescand en mocht je verder naar de rij voor de voordeur. In de tussentijd kwamen er nieuwe mensen aan en mensen zonder elektronische apparatuur mochten gelijk door het hek, waardoor ons geduld verder op de proef werd gesteld. Erg merkwaardig was dat mensen die niet voor een visum kwamen, zoals US citizens en mensen met een diplomaten paspoort, wel door mochten met gsm.

Bijna twee uur later, rond een uur of tien, was het mijn beurt. Bij de partytent mocht ik mijn rugzak inleveren, iPod en gsm uitschakelen, accu eruit, etc. Na de body scan mocht ik door naar de rij voor de voordeur. Binnen moest alles wat ik wel mee mocht nemen nogmaals uit de zakken en de riem moest af voor de tweede scan. Toen het poortje toch nog piepte, moesten de schoenen ook nog uit. Zonder schoenen gelukkig geen piep en na een inspectie van mijn schoenen kon ik door naar de wachtruimte.

Eerst een controle van mijn afspraak bij een dame aan een lessenaar, daarna door naar een loket waar mijn aanvraag in ontvangst wordt genomen. De man achter het loket kon mijn plannen wel waarderen, maar ik moest net als de anderen gewoon de fee betalen en al mijn vingers laten scannen. Daarna mocht ik nog 3 kwartier wachten alvorens ik mijn plannen nader toe mocht lichten aan een meneer achter een ander loket. Hij wilde weten of ik een sponsor had, maar legde me het vuur verder niet echt aan de schenen en honoreerde mijn aanvraag. Zo liep ik rond elf uur naar buiten het Museumplein op waar het zonnetje nog steeds scheen.