Wimsalabim

Avonturen op de fiets

Via Salt Lake

Tot nu toe heb ik veel geluk gehad met het weer. Maar geluk houdt ergens op. Daarom wil ik snel naar het zuiden. Naar Durango om precies te zijn. Durango ligt in het zuidwesten van de staat Colorado. Vanaf daar wil ik via de Western Express route naar het westen. Door het droge zuiden van Utah.

Eerst naar Durango. Door de Rockies via Denver is geen optie. Grote kans op sneeuw. Blijft over de westelijke variant: via Salt Lake. Even boven Salt Lake City ligt Farmington. Daar woont Mike, de motorrijder die ik in Glacier NP heb ontmoet. Ik besluit in te gaan op de uitnodiging om langs te komen als ik in de buurt ben. Dat ben ik namelijk over vier dagen.

Één van de wegen naar Salt Lake is highway 89. Op de kaart aangeduid met een extra groen stippellijntje. Hooggespannen verwachtingen dus. Het groene stippellijntje gaat door een gebied dat de contouren aangeeft van de Wasatch Mountains. Het betere klimwerk.

In Jackson Hole neem ik afscheid van Gerrit. Ik heb hem even ‘geleend’ van Aart, ook onderweg naar Vuurland. Zij zijn niet bang voor een beetje sneeuw en gaan wel richting Denver. Binnen twee mijl heb ik een lekke band. En het regent. Een slechte combinatie. Als de binnenband is vervangen, schijnt de zon. Rond het middaguur komt de zonnebrand er zelfs nog aan te pas.

Door de Big Star Valley rijd ik strak naar het zuiden. Vlak en wind tegen. In de verte donkere wolken en bliksem. Als de eerste druppels vallen keer ik om. Ik fiets een mijl terug naar een luxe rest area. Kamperen verboden. Overdekte picknicktafels en een restrooms met een portaal. Binnen op een bankje schuil ik voor de regen. Schoonmakers komen binnen en doen hun werk. Gedachten lezen kunnen ze ook. Ik mag de nacht bivakkeren onder één van de overdekte picknicktafels. Afton haal ik vandaag niet meer.

De volgende dag rijd ik de vallei uit. Over de Salt Lake pas. Boven is het koud en het begint te regenen. De regen was voorspeld en dus geen verrassing. Mooie afdaling. Ik verruil Wyoming voor Idaho. In de verte zie ik een fietsend stipje. Dichterbij ontwaar ik Devin, de fervente wildkampeerder. Na een broodje en warme koffie bij de Subway in Montpellier scheiden onze wegen alweer. Devin gaat wildkamperen aan de oostzijde van Bear Lake. Ik ga naar de camping aan de westzijde van het meer. Ik had gehoopt op een WarmShowers, maar mijn aanvraag bleef onbeantwoord. De beste man lag in het ziekenhuis mailde hij later.

Sneeuw! Ik vond al dat de regen zo zacht neerkwam op mijn tent. Ik ben nog niet helemaal wakker. Stoot mijn hoofd tegen het dak. Normaal gesproken heb ik meer ruimte. Wat is er aan de hand? Ik krijg antwoord op mijn vraag als ik mijn hoofd buiten de tent steek. Niet voorspelde sneeuw!

Koude handen en voeten bij het inpakken. Ontbijten en opwarmen in het washok. De sneeuw blijft gestaag vallen, dikke natte vlokken. Weinig aantrekkelijk weer om de Wasatch Mountains te doorkruizen. De eigenaar van de camping biedt een niet schoongemaakte cabin aan voor 17 dollar. Ik twijfel. Mike verwacht me de volgende dag in Farmington.

Even later fiets ik 12 mijl door de sneeuw naar Garden City en beland zo in Utah. De wegen zijn goed begaanbaar. Na een kop koffie ziet de wereld er al een stuk warmer uit. Fietsen in de sneeuw is best leuk en het levert mooie plaatjes op. Ik begin aan de klimen na 8 mijl kom ik bezweet boven. Tot mijn verrassing weer een luxe rest area. Lekker warm binnen lunchen.

De afdaling door de Logan Canyon is 32 mijl lang en droog. Het groene stippellijntje op de kaart is meer dan terecht ingetekend. Extra mooi door de herfstkleuren in combinatie met sneeuw. Veel fotostops. Twee jongens in een pickup bieden mij een lift aan. Ik sla het aanbod af, in de auto gaat het veel te snel. Ook in Logan geen WarmShowers, de ooievaar was net langs geweest op het beoogde adres. Een motelletje dan maar, dat heb ik wel verdiend.

De volgende dag weer een klim en een afdaling. Nu over een drukke weg. Weer nattigheid, regen slechts vandaag. Het voelt kouder dan gisteren. Dubbele handschoenen. Na de afdaling kom ik in het langgerekte stedelijk gebied ten noorden van Salt Lake City. Aan de rechterhand Great Salt Lake en de bergen erachter. De Wasatch Mountains aan de andere hand. Ten zuiden van Salt Lake de populaire skigebieden. Fruitteelt in het dal, veel stalletjes langs de weg.

Wat neem je mee als je te gast bent? En niet veel weet van de gastheer en zijn familie? Farmington, 15 mijl ten noorden van Salt Lake. Kans op mormonen is 60%. In Farmington 80% blijkt later. Een fles wijn is dan niet verstandig. Een luxe cheesecake kan weinig kwaad lijkt me. Hij ziet er in ieder geval mooi uit.

Als inwoner van Farmington heb je het niet slecht. Bovengemiddeld goed aan de huizen te zien. Heel erg ver bovengemiddeld durf ik te stellen. Op een grasveld rollen tieners in hun ondergoed door de modder. Reden onbekend. Ik heb het nog steeds koud. Na enig ronddolen ben ik terplekke. Het huis van mijn gastheer doet het niet onder voor de rest.

De ontvangst is hartelijk. Ik krijg een kamer met een enorm hoog bed. Ben blij dat een tweetraps opstapje is meegeleverd. Even wennen na vier maanden op 8 centimeter van de grond. Mike en Kathy zijn een voortreffelijk gastpaar. Toch voelt het nog wat onwennig. Leuke gesprekken. Mike is als salesman betrokken geweest bij een aantal succesvolle startups in de IT, waaronder Iomega. ‘s Avonds kijken we ‘on demand’ een film in de thuisbioscoop in de kelder. Achter de biljartkamer.

De volgende dag staat een bezoek aan Salt Lake op het programma. Mike en Kathy behoren tot de 80% in Farmington. Salt Lake City is het hart van het Mormonen bolwerk in de wereld. Dat wil ik graag zien. En Mike wil het graag laten zien. Rond koffietijd stappen we in de auto. Koffie- en theetijd bestaan hier echter niet. Beide dranken zijn verboden door de kerk. Net als alcohol, tabak en drugs. Sinds 1851.

Voor de tempel ontmoeten we twee zendelingen, een Deense en een Japanse. Alle mormonen worden geacht om een periode in hun leven zendingswerk te doen. De kerk bepaalt waar. De Mormoonse kerk kent de laastste jaren wereldwijd een sterke groei. Een kijkje nemen in de tempel is niet mogelijk. Deze is voor speciale gelegenheden zoals het huwelijk. En alleen mormonen mogen de tempel betreden. De boekwinkel mag ik wel in. Hier krijg ik van Mike de nederlandse vertaling van het boek van Mormon. Nu heb ik twee bijbels in mijn tas.

Op mijn beurt introduceer ik Mike in de wereld van geocaching. Er zijn veel caches downtown. We vinden er twee.

Mormonen hechten bijzonder veel waarde aan de familiebanden. Zondag is familiedag. Daarnaast zijn mormonen enorm gericht op het vergaren van kennis en het ‘goed moeten doen’. Hun openheid over een aantal familie aangelegenheden verraste mij enigzins. Evenals de relaxte houding van Mike jegens het gematigde enthousiasme van hun drie zoons ten aanzien van het geloof. Football leeft meer bij de kroost. En sportfanaten zijn ze allen. De Utes hebben vandaag met 35-14 gewonnen van de Arizona State Sun Devils.

De volgende ochtend bakt Mike pannenkoeken voor mij. Zelf eet hij niet, het is hun maandelijkse vastendag. Tijd voor afscheid. Om half elf stap ik op de fiets, zij gaan naar de kerk. In het wit. Ik vind een onderkomen in een hostel in Salt Lake. Zonder bioscoop en biljart. Online reserveer ik een auto voor de volgende dag. De 400 mijl naar Durango ga ik smokkelen.

De auto staat de volgende dag keurig klaar. Fiets en tassen passen erin. Voor de eerste keer in een automaat. Twee pedalen, twee voeten. Foute gedachte. Remmen met de linkervoet leer ik snel af. De voet waarmee ik normaal gesproken ongenadig hard de koppeling bedien. Een kunstgebit kan altijd nog.

De eerste stop is het postkantoor. Hier ligt een pakketje voor mij klaar. De ANWB Wereldreisgids VS zuidwest. Het is verdacht stil voor een maandagochtend. Het is Columbus Day. Daar had zelfs de meneer van de autoverhuur niet bij stil gestaan vanochtend. Zonder problemen wordt de verbintenis een dag verzet.

Zo beland ik weer in de hostel. En raak ik aan de praat met Yanina. Die naam ken ik, zuslief heet fonetisch ook zo. Verschil is dat deze dame van Argentijnse afkomst is. Haar ouders hadden haar eigenlijk Janina willen noemen. Maar dat was iets te veel Europees en verboden ten tijde van de Falkland oorlog.

Een blogdag later sta ik weer met de auto voor het postkantoor. Het lange weekend was te lang voor de heren achter de balie. Erg hard lopen ze niet. Dat ben ik snel vergeten als ik het pakketje in mijn handen heb.

De weg naar Durango voert langs Arches NP. Mooie bogen in een fascinerend roodbruin landschap. Canyonlands NP ligt iets verderop, maar het is al donker. In Moab, mountainbike paradijs bij uitstek, eet ik een hapje. Even voor middernacht parkeer ik de auto op het vliegveld van Durango.

Periode: 4 t/m 11 oktober 2011
Foto’s: USA – Via Salt Lake

Next Post

Previous Post

14 Comments

  1. vic 3 December 2011

    ..prachtig en interesessant verhaal weer, zo kom je nog eens ergens..goed gaan!

  2. Anton 3 December 2011

    Machtig interessant verhaal weer! We waren al benieuwd of je nog onderweg was of dat je misschien een hongerige beer tegengekomen was!

  3. luchien en bert 3 December 2011

    Hoi Wim,
    Wat weer een mooi verslag en foto’s. Wat zie jij veel en je ouders trouwens ook. Bij deze wil ik je alvast een gezellige week toewensen met je ouders en zus.
    Een goede reis verder en de groetjes uit Zuidlaren.
    Luchien en Bert

  4. Janina Heebels 4 December 2011

    Weer een leuk verslag !! Moest wel even hardop lachen om je autoverhaal. hihi. Tot maandag !!!

  5. Vasilis 4 December 2011

    Ik dacht van de week, waar blijft toch het nieuwe reisverslag van Wim. Wederom een boeiend verhaal. Jouw foto’s hebben mooie herinneringen opgeroepen. We blijven je volgen. Goede reis verder!

  6. jans en diny haveman 4 December 2011

    Hallo Wim
    We volgen jou via de site en lezen met veel bewondering jouw verhalen. Heel boeiend.
    Een prettige eek met jouw ouders en zus en horen de verhalen wel. Ga zo door
    Groeten Jans en Diny H

  7. Jilje, Petra, Daan en Lieke 5 December 2011

    Hey Wim,

    Wat weer een mooi verhaal. Je maakt wat mee op zo’n reis. Veel plezier met je familie. Volgens mij zouden jullie elkaar vandaag ontmoeten.

    Veel liefs van ons.

  8. Yvonne 5 December 2011

    Bedankt weer Wim!

  9. Harm en Rika Hoff 5 December 2011

    Jonge, jonge wat een onderneming, maar we zien en lezen vol belangstelling en bewondering dat je ontzettend veel leuke dingen meemaakt en ziet onderweg. We wensen jou een zeer goede reis verder en een genoeglijke tijd met je ouders en je zus. Doe hen ook de groeten vanuit een donker en vochtig en kil Tynaarlo. We blijven je volgen. Groetjes en een goede Sinterklaas. Rika en Harm Hoff.

  10. Alfred, Monica & Ellis 6 December 2011

    Vriend Wim,

    Mooie verhalen, leuke ervaringen. Super om dat allemaal te lezen op deze site, we zijn er even goed voor gaan zitten sinterklaas avond. Wij wensen je nog veel plezier en doe rustig aan. Groeten aan je ouders en je zusje en we houden je in de gaten en lezen met voldoening je verhalen.

    Groet,

    Alfred, Monica & Ellis

  11. Mike Jones 7 December 2011

    Wim,

    It was a pleasure to have you as our guest and hear of your amazing journey. Stay safe and we look forward to the rest of your story.

    Mike, Kathy, Daniel, Ian and Cooper

    PS – it is easier to find cheesecake than wine in UT.

  12. Bert ten Oever 8 December 2011

    Hoi Wim,

    Als ik dit weer lees en ik zie waar je nu bent, dan komen de herinneringen weer boven van een paar jaar geleden, toen wij daar waren bij Roderik op bezoek. Een aantal plaatsen waar jij was, zijn wij toen ook geweest. Ik zie het zo weer voor me. Geweldig.De week met je ouders en zus zit er wellicht weer bijna op. Verder wens ik je een hele fijne tocht verder en ik blijf je volgen.
    Groet,
    Bert

  13. cos 9 December 2011

    haai, wim
    fijne feestdagen en een top 2012
    toegewenst ga zo door
    groetjes van Cos

  14. Martijn 12 December 2011

    He Wim,

    Je schrijfstijl wordt beter naarmate je zuidelijker komt. Iets in het water misschien? Of innerlijke rust die je hervindt tijdens je tocht. Mooi en boeiend verhaal! Wen en ik beginnen je te missen.

Leave a Reply to Harm en Rika Hoff Cancel reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

© 2024 Wimsalabim

Theme by Anders Norén