Wimsalabim

Avonturen op de fiets

Zwitserleven

Na een week met Chris ga ik weer alleen verder. In Duck Creek Village is het koud. ‘s Ochtends om acht uur is het nog 7 graden onder nul. Het water in de bidons is bevroren. Ik had het comfortabel warm in mijn donzen slaapzak. Het ontbijt bezorgt me echter koude handen. Deze warm ik op aan een kop koffie in het dorp. Daarna stap ik op de fiets.

De volgende halte op de route is Zion National Park. De weg via Cedar City is zeker een half jaar gesloten. Onlangs weggevaagd door een aardverschuiving. Ik neem de kortste weg over een onverharde backroad. Effectief daal ik die dag 800 meter af. Toch moet ik 900 meter klimmen. Het blijkt een heerlijke weg. Hobbelig, maar verlaten. Door een fantastisch landschap.

Hier en daar huizen langs de weg. Veel verlaten vakantiewoningen. Maar niet allemaal. Ik hoor de honden in de verte al blaffen. Tot nu toe weinig last van gehad. Nu vertrouw ik het niet. En haal mijn Dazer uit de tas. Mijn instinct had het goed. Drie honden rennen op mij af. Ik knijp in de remmen en vervolgens de knop van de Dazer. Door het apparaat goed te richten houd ik de honden op 5 meter afstand. Maar ze gaan niet weg. Ik kijk om me heen, op zoek naar stenen. Is niet nodig, want de eigenaresse op leeftijd dirigeert de honden naar het erf.

Aan de oostzijde van Zion National Park is een tunnel. Verboden voor fietsers. Dat wist ik. Ik breng één nacht door op de camping voor de poort van het park. Hier ontmoet ik twee stellen, samen op vakantie in een vouwwagen. Die zie je hier niet veel. Ze bieden mij een lift aan door de tunnel. Super!

Zion National Park is een vallei in het canyonlandschap. Steile bergwanden. Na tien uur pas de eerste zonnestralen op de camping. Door de canyon stroomt een riviertje. Weelderig groen en geel langs beide kanten. Mormonen waren de eerste bewoners.

Veel wandelkeus. Angels Landing lijkt me wel wat. Met haarspeldbochten tegen de steile wand omhoog en vervolgens over een smalle richel naar de top van een hoge rots. Elk jaar valt er wel iemand naar beneden. Ik niet. Het uitzicht over de vallei is alle zweetdruppels waard.

Terug op de camping komt mijn Zwitsers gezelschap weer aanfietsen. Dat is geen verrassing. Wel aangenaam. Change of plans mailde Chris een paar dagen eerder. De weersvooruitzichten bleken niet erg aanlokkelijk op de loneliest road van America. Mijn route leek hem ook wel wat. En hij heeft alle tijd van de wereld. Op 22 december vliegt hij terug naar Zwitserland vanuit Los Angeles. Een goed weerzien, want Chris is prettig gezelschap.

Er staat nog één hike op ons beider verlanglijstje. Observation Point. We verlengen ons verblijf met één nacht. Maar eerst Halloween. Er is een feestje in het dorp 3 mijl verderop. Iedereen heeft goed zijn best gedaan om onherkenbaar te zijn. Wij niet. Daardoor worden we herkend als de enige twee toeristen. Gezellig is het wel. Na de prijsuitreiking voor de mooiste kostuums lopen we met lege handen terug.

Het is niet vroeg als we de volgende dag uit onze tent kruipen. Ver na het middaguur beginnen we aan de hike. Weer steil omhoog. Maar nu aan de andere kant van de vallei. Het uitzicht boven is niet veel anders dan aan de overkant. De gladde uitgesleten rotsformaties echter wel. Mooi, mooi, mooi.

Zowel Chris en ik hebben de volgende ochtend voor vertrek een lege voorband. Lek blijken ze niet. Dat is wel erg toevallig. We verlaten het park aan de oostzijde. We hebben dus weer een lift nodig. Jack en Rosemary uit Texas staan in de rij voor de tunnel. De enige pickup. We mogen mee. Ondanks dat ze in eerste instantie denken dat we motorbikes hebben. Superaardig!

De oude highway 89 lijkt ons wel wat. Via Jacob Lake, waar de afslag naar de north rim van de Grand Canyon is. Op deze splitsing is een camping en een lodge. De camping is dicht, de lodge kost 129 dollar. Dat vinden we iets teveel van het goede. We gaan kamperen. We doen ons tegoed aan een heerlijke wildschotel in het restaurant van de lodge. Dat kan er wel vanaf met zo’n goedkope overnachting. In de lodge is ook een trading post. Met handelswaar van Navajo indianen. Geweldig mooie handgeweven wollen tapijten. Het tapijt dat ik mooi vind kost 5000 dollar. Dat kan er helaas niet vanaf. Lastig meenemen ook op de fiets.

In de ochtendkou plak ik mijn voorband. Toch lek. Daarna snel op weg naar Marble Canyon. Over de enige weg door het public land met een oppervlakte van ruim 1 miljoen hectare. Lange rechte stukken door vlak niemandsland. Langs de Vermillion Cliffs die de rand vormen van een enorm plateau. In Marble Canyon slaan we de doodlopende weg naar Lees Ferry in. Hier is een camping aan de Colorado River. In een ver verleden staken Mormonen hier de rivier over. Ze liepen over de honeymoon trail naar Cedar City om daar in het huwelijksbootje te stappen. Nu is het een opstapplaats voor rafts door de Grand Canyon.

Na het ontbijt worden we getrakteerd op een harde wind. Zo hard dat mijn tent plat tegen de grond waait. Ondanks de scheerlijnen. De schade valt mee. Een paar verbogen stokdelen die ik redelijk terug kan buigen. Diezelfde wind hebben we de hele ochtend tegen. Rond de middag staat er 20 mijl op de teller. Dat schiet niet op. Want vandaag willen we 70 mijl naar Cameron, de eerstvolgende plaats. We verruilen de oude highway 89 voor de nieuwe. En gaan het reservaat van de Navajo indianen binnen. De weg is een stuk drukker. Opvallend veel glas langs de weg. En lege kraampjes waar de indianen in het hoogseizoen hun koopwaar uitstallen.

Kop over kop komen we voor het donker aan in Cameron. De camping blijkt duur en tijdelijk zonder douche. Het is koud. We hoeven niet lang na te denken. We nemen een kamer die boven ons budget is. Maar het is gedeelde smart. Ook hier een trading post. Ik kijk mijn ogen uit. Zo’n uiteenlopende collectie wapentuig en kunstvoorwerpen heb ik nog niet eerder gezien.

In Cameron is de afslag naar de south rim van de Grand Canyon. Hier willen we heen. Maar er is sneeuw op komst. Daarom laten we de afslag rechts liggen. We fietsen naar Flagstaff. Het is rond het vriespunt als we het hoog gelegen stadje met koude voeten binnen fietsen. Hier vinden we een motel voor een zacht prijsje.

Macy’s is een gezellig drukke lunchroom in Flagstaff. Hier word ik op de schouder getikt. Tot mijn verbazing is het Tyler, één van de hiking guides uit Skagway in Alaska. Bij hem thuis was de pizza party waarvoor ik werd uitgenodigd. Hij is hier samen met zijn vriendin. Net 20 dagen op een raft door de Grand Canyon gedobberd met een private permit. Stapt vandaag op het vliegtuig naar Bangkok. Bijna alle hiking guides overwinteren in Azië.

Even buiten Flagstaff woont Jane. Samen met Tom was ze camphost in Alaska. Ik was van harte welkom als Flagstaff op de route lag. Samen met Chris zoek ik haar op in Walnut Canyon National Monument. Daar woont en werkt ze. We blijven gezellig een hapje eten. We krijgen een zak zelfgebakken cookies mee als we terug gaan naar het motel.

We zijn klaar voor de Grand Canyon. Het weer is opgeklaard. We hebben iets op vier wielen gehuurd. En zoeken een tijdelijk onderkomen voor onze tweewielers. De autoverhuur heeft geen plek. Op onze speurtocht komen we langs een bierbrouwerij, de Lumberyard Brewing Company. Goed volk natuurlijk. In een halfopen bijgebouw achter een groot hek mogen we onze fietsen stallen.

Via Sunset Crater Volcano National Monument rijden we naar Cameron. Nu nemen we wel de afslag. Linksaf. Er ligt een flink pak sneeuw. De trails blijken gewoon open tot onze opluchting. Ons plan is om via de South Kaibab trail af te dalen, een stukje langs de Colorado river en vervolgens over de Bright Angel trail weer omhoog. In totaal 17 mijl met een hoogteverschil van 5000 feet. Geen kattepis. In de general store kopen we ice cleats voor grip op de gladde stukken.

Na een koude nacht op de campground gaat om zes uur de wekker. Dik ingepakt beginnen we om acht uur aan de steile afdaling. Als snel hebben we de extra grip niet meer nodig en kunnen ook de jas, fleecetrui, muts en handschoenen uit. In de zomer is het hier bloedheet. Vooral op de bodem van de canyon. Om elf uur zijn we beneden.

Op het vlakke stuk ga ik door mijn knie. Door de pijn en schrik laat ik me vallen. Met mijn heup op een steen. Ik schreeuw het uit. Op een muilezel terug naar boven is mijn eerste gedachte. Als de ergste schrik voorbij is, sta ik op. Een paar flinke pijnscheuten in de eerste stappen. Tot mijn verbazing gaat het daarna redelijk goed. Ik ontlast de knie door extra kracht te zetten met het andere been. De heup doet nog het meeste pijn.

Terug omhoog. De Bright Angel trail werd oorspronkelijk door de indianen gebruikt. Meer beschutting, water en minder steil. Om de 1000 feet houden we kort pauze. Op het laatst gaan de warme kleren weer aan en de ice cleats onder de schoenen. Om vier uur staan we weer boven. Makkie.

Spierpijn. Vreselijke spierpijn. Een hele week lang. Ik in de kuiten, Chris in de bovenbenen. Een stoeprand is al te veel.

De auto moet terug naar Flagstaff. En we willen opnieuw een auto huren. Naar Las Vegas. Niet vanwege de spierpijn, dit plan hadden we al. Echt waar. Een auto waar twee fietsen en bagage in passen kost 400 dollar. Daarvoor kun je ook vliegen. We weten het even niet en gaan voor een koffie naar Macy’s. Hier lopen we Dan weer tegen het lijf. Met zijn vrouw Megan. Hij hoort ons verhaal aan en biedt ons prompt een overnachting aan. En onder het eten met een goed glas wijn gaan we nadenken. De fietsende buren worden ook uitgenodigd. Een goedkope huurauto en dito fietsendrager. Lumineus idee!

De volgende ochtend gelijk naar Hertz. Geen huurauto te krijgen. Alle auto’s in de wijde omtrek zijn in Phoenix in verband met de Nascar races. En morgen? Geen auto volgens de beste man achter de balie. Terwijl ik voor de balie sta boek ik online een auto voor de volgende dag. Tot morgen! Bij de WalMart kopen we een fietsrek voor 40 dollar.

Dan en Megan nemen ons mee naar het historische hotel Weatherford voor lunch. Heerlijke Navajo taco met een biertje van de Lumberyard Brewing Company. Daarna rijden we gezamenlijk naar het Arizona Museum dat geheel is gewijd aan de geschiedenis van de indianen in deze regio. Chris en ik trakteren ‘s avonds op pizza.

De auto staat de volgende ochtend keurig klaar. De fietsendrager en fietsen passen erop. Las Vegas, here we come! Maar niet voordat we Dan en Megan uitgebreid hebben bedankt voor hun gastvrijheid. Over de Interstate rijden we door een maanlandschap naar het westen. We dalen af, de temperatuur is opeens een stuk aangenamer. Verplichte stop bij de Hoover Dam. En even de stijve benen strekken. In Nevada zetten we onze horloges voor de tweede keer in korte tijd een uur vooruit. Zo is het nu om half zes al donker. Opeens hebben we uitzicht over Las Vegas. Een enorm verlicht ruimteschip middenin de woestijn.

Ons hotel op de noordelijke strip heet Circus Circus en telt maar liefst 2900 kamers. We krijgen een kamer in de laagbouw acher het hoofdgebouw. Op de begane grond. Dat komt ons goed uit. We rijden de fietsen zo naar binnen. De camping is voor onze deur. Maar die blijkt duurder dan het hotel.

Periode: 29 oktober t/m 12 november 2011
Foto’s: USA – Zwitserleven
Route: http://g.co/maps/jk39a

Next Post

Previous Post

11 Comments

  1. Vasilis 25 December 2011

    Jou kennende, is de datum voor het posten van dit verhaal niet toevallig gekozen. Zijn knie en heup aan de betere hand?

  2. Yvonne 25 December 2011

    En hier de andere helft :-)

    Je maakt er niet veel woorden aan vuil Wim, maar die kou en die plotselinge harde wind is toch wel flink afzien lijkt me. (zegt meer over mij realiseer ik me nu…)

    Blijf je wel voorzichtig doen? Want lezen dat je hebt geschreeuwd van pijn en schrik, wil ik niet nog een keer doen!

  3. luchien en bert 25 December 2011

    Ohoh, wat weer een verslag! Maar jij houd je benen en heupen wel heel he!! Pijn in de heupen weet ik alles van en je moeder ook. Haha. Fijne kerst en een succesvol nieuwjaar!
    Liefs, Luchien en Bert

  4. Marchje en Geert Tinus 25 December 2011

    Bekend…… na een wandeling van 8 km op Kreta in de kloof kon ik ook de stoepjes niet meer op en af.
    Weer een prachtig verhaal….genieten we van!!
    Je krijgt de groeten van Jan en Hinnie Zwiers en zij wensen jou ook voor 2012 veel succes!

    Liefs Mam en Pap

  5. fam. Brands 25 December 2011

    Hallo Wim,
    Onze kerst begon vandaag met het lezen van weer een van jouw prachtige verhalen. Elke keer genieten we hier weer van. Onvoorstelbaar de avonturen die je beleeft en de vele aardige mensen die je ontmoet. We hopen dat 2012 nog veel meer fietsplezier voor jou in petto heeft, zodat wij nog vaak van je verslagen kunnen genieten. We wensen je het allerbeste voor het nieuwe jaar.

    Groeten Jan Geert en Jeanette

  6. cos 26 December 2011

    haai, wim
    fijne kerst gevierd ? of door gefietst
    zo het jaar 2012 in hoop dat je gezond blijft
    en nog veel fijne km gaat maken een tip top
    2012 op de fiets tot horens maar weer
    groetjes van cos

  7. jaap holman 1 January 2012

    Hoi Wim, leuk om je verhalen te lezen. Via Alfred aan je website gekomen. Succes nog met de rest van je reis en een gelukkig 2012 toegewenst. groetjes

  8. Kees-Jan 2 January 2012

    Hoi Wim,

    Wat een genot om je verhalen weer te lezen, ik hoop dat je fijne feestdagen hebt gehad en dat alles goed gaat. Al het goede voor 2012 gewenst
    en zet je tocht maar zonder kleerscheuren voort. Af en toe weer even kijken en je nieuwe verhalen lezen is erg leuk.
    Het ga je goed en hou vol.

    KJ

  9. Jeanet Scheper 5 January 2012

    Hai grote Neef,

    Ik ben weer bij :-)

  10. Jeanet Scheper 5 January 2012

    Als ik later groot ben, wil ik hier ook wel eens een kijkje nemen… ;-)

    Hier hebben we spannende tijden. Het water staat enorm hoog. De dijk aan de overkant van het water (achter ons huis) is lek en hebben ze gister met man en macht gerepareerd. We houden onze voeten nog droog, maar menig steiger staat al onder. Het blijft vandaag nog regenen en stormen. Ze staan op scherp in heel Groningen. Als er nog iets spannends gebeurd, mail ik hoor!

    Kus

  11. Janke Greving 11 January 2012

    Wim, bedankt voor de mooie verhalen die je schrijft! Voor 2012 de allerbeste wensen en heel veel succes met je fietstocht!

Leave a Reply to Jeanet Scheper Cancel reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

© 2024 Wimsalabim

Theme by Anders Norén