Wimsalabim

Avonturen op de fiets

Pacific Coast

Na het ontbijt word ik uitgezwaaid door pa, ma en zuslief. Ze hebben een fantastische tijd gehad. Maar moe zijn ze ook van het intensieve reizen. Ze zien er naar uit om weer thuis te zijn. En ik ben klaar voor het warme zuiden. Tot over een jaar!

Met de volbepakte fiets neem ik de metro naar het eindpunt ten zuiden van San Francisco. Snel de stad uit naar de kust. Het is winderig en bewolkt, maar regenen doet het niet. De Pacific Coast is met de vele mooie en goedkope kampeerplekken erg geliefd bij fietsers. De officiële route start in Vancouver en eindigt in San Diego.

Een stuk van de route had ik al met Vic afgelegd in noordelijke richting. En zodoende een paar mooie plekjes voor de nacht gespot. De hostel naast de vuurtoren op Pigeon Point blijkt 30 dollar te kosten. Dat vind ik iets teveel van het goede, ik kies voor de camping even verderop.

Mijn oor is na een maand nog niet de oude. Als ik een rijdend hospital passeer, besluit ik binnen te stappen. Het blijkt een door de Dominicaanse kerk gefinancierde truck voor mensen zonder zorgverzekering. Ik ben ook welkom. Een snelle blik wijst uit dat de onsteking nog niet helemaal weg is. Maar niet zorgelijk, het lichaam moet het op eigen kracht kunnen redden volgens één van de dames. Ik ben gerustgesteld.

Na zonsondergang arriveer ik op Sunset Beach State Park. Voor het eerst krijg ik te maken met racoons (wasberen). Uiterst slimme beesten die ik in Canada al had verwacht te zien. Het schijnt dat zelfs ritsen geen probleem voor ze zijn. Bepaald verlegen zijn ze niet. Onder het koken moet ik ze een paar keer wegjagen. Gelukkig zijn de picknicktafels voorzien van een locker. Hier berg ik alles veilig op.

Ik verlaat de kust die ik al ken. In het binnenland loopt highway 25. Een uiterst rustige weg zonder services door een vriendelijk landschap. Pinnacles National Monument ligt op de route. Hier ligt driekwart van wat ooit een vulkaan was. Tweehonderd kilometer opgeschoven langs de Andreas breuklijn. De 50% kans op regen in het park valt in de ochtend. Ik slaap uit en doe de geplande hike in de middag. De tektonische krachten hebben een waanzinnig landschap gevormd. Enorme rotsblokken en grotten in een weelderig landschap. Rijk aan flora. En fauna, want ‘s nachts is het geen moment stil. Koud is het ook. ‘s Ochtends om negen uur is het nog ver onder nul. Het water in de bidons is bevroren.

Aan het eind van highway 25 moet ik kiezen. Verder over een ongenummerde weg van 40 mijl zonder services of de drukke highway 101. Ik kies voor de eerste. Bij een paar huizen aan het begin van de weg vul ik mijn waterflessen. Bewoners nergens te bekennen. Na tien mijl verandert de weg in een achtbaan. De tektonische krachten hebben hier scherpe plooien in het landschap achter gelaten. Vijf mijl verder is het alweer zacht glooiend.

Vlak na een pas van 2000 feet zie ik een mooi plekje voor wildkamperen. Hier vang ik de laatste zonnestralen van de dag. De volgende ochtend kan ik gelijk in de korte broek. Vijftig mijl zuidelijker, 2000 feet hoger en 20 graden warmer dan gisteren. Opmerkelijk. De weg houdt op en ik ga verder over rustige landweggetjes. De route had ik in San Francisco al uitgestippeld en in de gps geladen. De laatste 8 mijl naar San Luis Obispo gaan over de drukke highway.

Toen ik met Vic door San Luis Obispo reed was ik direct enthousiast. Het doet erg knus en gezellig aan. Ik nam me voor om er op de terugweg langer te blijven. Het stadje met 50.000 inwoners blijkt in meerdere opzichten bijzonder. De voormalige missiepost is door Oprah Winfrey uitgeroepen tot de meest positieve plaats in de Verenigde Staten. In San Luis Obispo werd het eerste openbare rookverbod van kracht. Dat zonder succes door de tabaksfabrikanten is aangevochten. En er is een verbod van kracht op drivethru eetgelegenheden. De McDonalds heeft de deuren gesloten en er zijn geen andere fastfoodketens. Elke laatste donderdag van de maand een farmers market. Aansluitend een fietsmanifestatie waarbij fietsers in grote getale de straten in bezit nemen. En er is de wereldberoemde gum alley, een steegje waarvan de muren volledig met kauwgom zijn bedekt.

Op mijn rustdag was ik mijn donzen slaapzak. Het drogen duurt enorm lang. De zeven uren in de wasserette gebruik ik voor het schrijven van een nieuwe blog en het uitzoeken van foto’s. De bakery naast het motel heeft heerlijk eten voor weinig. Een grote salade met gerookte zalm kost zeven dollar. Net als de fish and chips de vorige dag.

In Lompoc beland ik op de gemeentelijke camping. Hikers en bikers betalen vijf dollar per persoon. En er is een douche. Mijn buren – ook op de fiets – zijn een stel uit Flagstaff. Midden in de nacht schrikken we wakker van geschreeuw. Het eindigt met “You’ll come back!”. Een auto rijdt met piepende banden weg.

Het weer blijft aangenaam. Guadelope oogt volledig Mexicaans. Highway 1 gaat over in de drukke 101. Mijn lunch op een rest area duurt vrij lang omdat ik in een boek ben verdiept. Santa Barbara wordt de riviera van California genoemd. Mijn eerste nacht in de ‘dorm’ van een hostel. Een ruimte met twaalf bedden, waarvan er zes zijn bezet. Dames en heren zijn keurig gescheiden. Net als het afval. ‘s Ochtends witbrood met jam en pindakaas. En koffie.

Vanaf Santa Barbara geen hoogteprofiel meer op mijn kaart. Is ook niet nodig, want het is vlak. Veel bebouwing en strand. En een State Park in Mugu Point. Knusse plekken voor hikers en bikers onder de oude krakende bomen. Harde wind ook. Ik wordt een 2% heuvel opgeblazen zonder trappen. Even later lig ik door dezelfde wind bijna in de vangrail. Weinig golven, alsof ze terug worden geblazen.

Vlad woont in San Francisco. Bulgaar van geboorte. Heeft zijn baan bij VMware opgezegd. Had een bedrijf dat door VMware is opgekocht. Op weg naar de grens met Mexico. We fietsen samen door Malibu naar Santa Monica. Vlad heeft veel te vertellen. Ik versta de helft niet door de wind. Op zijn korte trip heeft hij al meer pech gehad dan ik. Terplekke delen we een sobere motelkamer. En praten verder als we samen een hapje gaan eten.

Vlad gaat de volgende ochtend vroeg verder. Ik verhuis naar een hippe hostel met meer dan 200 bedden. Opvallend veel Aziaten. Ik produceer een kersteditie voor mijn blog. En handel een aantal zaken op mijn to do lijstje af. Op kerstavond beland ik in een organisch restaurant dat er kek uitziet.

Aan het kerstontbijt leggen twee Thaise dames uit Las Vegas mij uit hoe ik geld kan verdienen met de export van auto’s naar Mexico. En ze willen weten hoeveel mijn fiets kost.

Twee dagen van 67 mijl naar San Diego had ik in gedachten. Het worden twee dagen van 76 kilometer. Normaal gesproken geen probleem. Maar wel vervelend als je er niet op rekent, te laat vertrekt en veel door bebouwing moet. Op de eerste dag gaan 65 van de 76 mijl door bebouwing. Nu snap ik wat mensen bedoelen met het overbevolkte Californië. En dan is het nog geen eens zomer. Zo zit ik de enige kerstdag die men hier in de Verenigde Staten viert op de fiets. Lunch in het zonnetje op Long Beach en ‘s avonds twee verboden biertjes op de campground in Dana Point. Dikke prima.

De volgende dag vele kilometers langs strand en bijbehorende parkeerterreinen. En over een grote militaire basis waar ik me moet identificeren. Tot slot weer bebouwing. Ten noorden van San Diego ligt La Jolla. Een duur plekje op aarde. Maar ook een kolonie zeeleeuwen die samen veel lawaai produceren. Het is donker als ik San Diego binnen fiets. In de hostel wacht Lukas op mij. Hij is een paar dagen eerder aangekomen. En heeft al een paar vrienden gemaakt. We gaan met zijn vieren een hapje eten bij het naburige Thaise restaurant. We proosten op Mexico.

Periode: maandag 12 december t/m maandag 26 december 2011
Foto’s : USA – Pacific Coast
Route : …

Next Post

Previous Post

6 Comments

  1. Marchje en Geert Tinus 6 February 2012

    Zo’n snelle reactie had je zeker niet verwacht. Ik zag net op facebook dat jij een verhaal had geplaatst. Natuurlijk nog even je verhaal lezen voor het slapen gaan. Gaat het goed op Cuba en heb je nu ook gezelschap tijdens het fietsen. Hier is het echt winter, ‘s nachts -12/15. De Elfstedenkoorts is begonnen. Misschien volgende week.
    Geniet maar van de belevenissen tijdens je fietstocht!!

    Groetjes en veel Liefs van mam en pap

  2. Anton 7 February 2012

    Hopelijk is Zuid-Amerika net zo mooi en gezellig als de US!

  3. jaap holman 7 February 2012

    Mooi verhaal Wim.Ik begrijp uit bovenstaande verhalen dat je nu op Cuba zit. Gaaf man. Veel plezier daar. Het is daar vast warmer als hier. Vanochtend -17 in Assen. De elfstedengekte is hier losgebarsten. Mogelijk wordt morgen een datum genoemt. Succes met het vervolg van je reis.

  4. Pieter Tijhuis 8 February 2012

    Hoi Wim, zo te lezen vermaak jij je wel. Het is prachtig om jouw verhalen te volgen en de foto’s te bekijken. Valt me op dat er toch nog veel meer mensen aan het rondfietsen zijn.
    Wens je veel succes en plezier. Groeten Pieter

  5. Marcel, Mariel, Jesse & Naud 13 February 2012

    Ola fiestende buurman,

    Wat lees ik nu, Cuba ?…..heerlijk, me jaloers !! En…..tot over een jaar?.,.blijf je lange weg, tis je gegund hoor :)…..

    Geniet…groetjes uit een inmiddels weer warmer NL.

    Marcel, Mariel, Jesse & Naud

  6. jans en diny haveman 13 February 2012

    Wim We lezen jouw verhalen met veel bewondering
    Cuba is een heel ander land dan Amerika maar wel weer een grote uitdaging Ga zo door en veel succes
    Groetjes Jans en Diny

Leave a Reply to Anton Cancel reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

© 2024 Wimsalabim

Theme by Anders Norén