Wimsalabim

Avonturen op de fiets

Panama

De Panamericana in Panama is een saaie vierbaansweg. De Amerikanen hebben destijds veel geïnvesteerd in een goede infrastructuur. De zon in Panama is dezelfde als in Costa Rica. Erg heet. David is de eerste grote plaats na de grens. Purple House is een hostal waar werkelijk alles paars is.

Door de vochtige hitte zijn mijn fietskleren voortdurend klam. Zelfs mijn Icebreaker shirts – voorzien van een unieke code waarmee je het schaap uit Nieuw Zeeland, dat de wol heeft geleverd, kunt traceren – verspreiden een penetrante geur. Onder normale omstandigheden kan ik er een week in fietsen zonder iets te ruiken. Ik houd het doorgaans bij slechts drie dagen:)

Ik heb de tijd voor een ommetje. Boquete schijnt een wandelparadijs te zijn. Daarvoor moet ik de bergen in. Ik pep me op voor de klim van 44 kilometer naar 1200 meter hoogte. Om twee uur sta ik op de kleine plaza. Elke kilometer duurde lang. Wat een zaterdag. Het is weekend. Online kon ik gisteren geen vrij bed vinden. De eerste de beste volgeboekte hostal heeft een bed voor mij.

Op deze hoogte is het klimaat een stuk aangenamer. Een collectivo zet me af bij het beginpunt van de trails die ik heb uitgekozen. De eerste leidt me langs drie watervallen. De tweede gaat stroomopwaarts langs een rivier. Aardig, maar niet echt spectaculair. Misschien ben ik na een jaar reizen enigszins verwend. Mijn hart begint wel te kloppen als ik een stel tref, dat zojuist drie Quetzales heeft gespot. De nationale vogel van bijna alle landen in Midden Amerika. Helaas, ze gevlogen. Het stel uit de Verenigde Staten is één van de velen die zich hier permanent hebben gevestigd om van hun oude dag te genieten.

Een kamergenoot is vannacht flink gebeten door bedbugs. Daar heb ik zelf gelukkig nog geen last van gehad. Met een stel uit de hostal eten we een dure belabberde pizza. Het café van gisteren aan de overkant was een stuk beter.

Ontbijt. Een pannenkoek en yoghurt met banaan. Met een goed gevulde maag daal ik weer af naar de Panamericana. Via een andere weg dan ik gekomen ben. De mooiste weg die ik in Panama zal zien. Een derde spaak knapt. Daarna mis ik een afslag. Kostbare tijd op een lange dag. Na 130 kilometer bereik ik Las Lajas. Volgens mijn “Das Latein-Amerika Bikebuch” is hier een Duitse uitspanning. Stimmt. Een knus klein bungalowparkje met zwembad. Het restaurant serveert grote schnitzels. Dat is lang geleden.

Om half acht ‘s ochtends zit ik achter een koud bord spaghetti. Gisteren al besteld en bereid. Over een saaie vlakke voortdurend glooiende weg, die tweebaans is geworden, trap ik 1500 hoogtemeters weg. Weinig keus, andere wegen zijn er niet. Santiago in Panama heeft een uitgebreid aanbod aan hotels. Ik gun mezelf wat luxe (airco) en een rustdag. In bed kijk ik de Grand Slam finale in Parijs.

De resterende 26o kilometers naar Ciudad Panama leg ik in twee dagen af. Op de enige camping in Panama tref ik een ouder Zwitsers stel. Net als ik op reis door de Amerika’s. Maar dan met een camper. Ze nodigen me uit om mee te eten. Raclette, een typisch Zwitsers kaasgerecht. En de gebruikelijke thee.

Na een zwoele nacht in de tent, maak ik me op voor Panama City. Een paar kilometer voor de brug over het Panama kanaal is een ongeluk gebeurd. Ik kan er langs, de file met auto’s niet. Even heb ik de hoop dat ik de brug voor me alleen heb. Vlak voor de brug blijkt nog een oprit. De vluchtstrook houdt op. De drie banen laten weinig ruimte voor een fietser. Van andere fietsers hoorde ik over politiebegeleiding. Weinig blauw op straat. Blik op oneindig en verstand op nul, ik ga. Zonder kleerscheuren haal ik de overkant.

In een doolhof als deze stad ben ik blij met de gps. Ik vermijd de wijk die door andere fietsers als onveilig is verklaard. Dezelfde wijk die aan het eind van de roerige jaren ’80 door de Amerikanen is platgebombardeerd. 2000 onschuldige slachtoffers in een poging om de toenmalige president Noriega – ook geen lieverdje – tot aftreden te dwingen.

De moderne hostal ligt in een rustige wijk op loopafstand van een enorm winkelcentrum. Ik ben de enige in mijn dorm voor vijf nachten. Er zijn nog twee slaapzalen. De eigenaresse was advocate bij een gerenomeerd accountantskantoor. Ze had genoeg van haar werk. Heeft haar woning omgebouwd tot hostal en woont nu zelf in een kleine ruimte achterin de tuin.

Ik struin het winkelcentrum af op zoek naar een afritsbroek. Er is alles behalve dat. Zelfs de Oranje tenues sieren de etalages. Na het verlies van Denemarken stel ik die aankoop nog even uit. Ik maak mijn fiets schoon en mijn handen vies. Ik wikkel de fiets in karton, folie en tape. Klaar voor transport. Ga op zoek naar de ruïnes van de oude stad. Strand in de artesans market door een wolkbreuk. Selecteer en upload foto’s voor de komende blogs. Hier ligt een hoop achterstallig werk.

Dan is het 13 juni, de dag van mijn vlucht naar Quito. En de dag van dé wedstrijd…

Periode: 1 t/m 13 juni 2012
Foto’s: Midden Amerika – Panama
Route: http://goo.gl/maps/DvNti

Next Post

Previous Post

6 Comments

  1. Marchje en Geert Tinus 23 August 2012

    Hoi Wim,

    Net weer thuis gekomen van een bezoekje aan de meester van jouw zesde klas van de lagere school, zien we dat jij weer een nieuw verhaal hebt geplaatst. Ook deze keer weer een mooi verhaal met veel belevenissen.
    Veel succes verder!!!

    Liefs van mam en pap.

  2. Yvonne 24 August 2012

    Knap dat je toch door bent gaan fietsen Wim (gezien je vorige blog). Ik ben benieuwd wat je hiertoe heeft doen besluiten. En hoe je jezelf blijft motiveren. Ja, ja, je hoort de (bijna) psychologe ;-)

    Veilige voortzetting!
    Groetjes!

  3. cos kreeuseler 26 August 2012

    zo maar wat kop op en door gaan
    dat kan je wel pas goed op hier
    nog lekker groetjes van mij familie
    laat wel weer wat van mij horen
    groetjes van cos doeiiiiiiiiiiiiiii

  4. Trecia 26 August 2012

    Hey Wim,

    Respect hoor voor je doorzettingsvermogen na je vorige verslag. Ik lees je verslagen graag en ben onder de indruk van je fotografeer kunsten. Erg mooi. Je verslagen en foto’s geven mij elke keer weer een moment van reflectie, er is zoveel moois in de wereld te zien. Veel succes verder in Zuid-Amerika. Geniet ervan

    Gr Trecia

  5. Rob van Loenen 27 August 2012

    Hoi Wim,

    Ik volg je nog steeds en vindt je echt een doorzetter, heb geen flauw idee wanneer je de finish bereikt ? maar ga er van uit dat dat zeker gaat lukken !!! Overigens wat een mooie foto`s. Suc6 Wim en vooral genieten.

    Groet Rob

  6. Bob 21 September 2012

    Wim, your commentaries are always interesting. But as of today (September 20) you have not written anything for more than one month — I hope there are no serious problems!
    May God keep you protected,
    Bob Callihan

Leave a Reply to Bob Cancel reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

© 2024 Wimsalabim

Theme by Anders Norén