Wimsalabim

Avonturen op de fiets

Highlands

Na het Cotopaxi avontuur verlaat ik Latacunga. Ik vervolg mijn weg zuidwaarts door de bergen over de Panamerican highway. Richting Cuenca en Loja. Na Loja buigt de weg af naar de kust. Daar ga ik rechtdoor over onverharde wegen naar de grens met Peru. Deze weg schijnt mooier en veiliger te zijn dan de kustroute. Maar ook zwaarder.

Ergens tussen Quito en Latacunga zijn de zes banen gereduceerd tot twee. Rond grotere plaatsen is het vaak even druk. Verder is het goed te doen. Waar mogelijk neem ik een alternatieve route. Zoals de weg ten zuiden van Riobamba met fantastisch uitzicht op de Chimborazo, de hoogste berg van Ecuador. Het is tevens de berg waarvan de top het verst van het centrum van de aarde is verwijderd. Ten zuiden van Alausi neem ik de weg om de Nariz del Diablo, bekend van de spectaculaire treinrit. En ik maak een ommetje via Ingapirca, de grootste Inca ruïnes in Ecuador.

Het berglandschap is verrassend gevarieerd. Frisgroene weiden met koeien en lappendekens van bruine akkertjes. Het bergachtige landschap is ongeschikt voor grootschalige produktie. De meeste akkers worden hier met de hand bewerkt. Verder naar het zuiden fiets ik door warme droge valleien waar adobe stenen worden vervaardigd. Er is zelfs een stukje roodbruin landschap dat me aan Utah doet denken. Het weer is aangenaam en droog. Één keer is het fris en ga ik – voor het eerst sinds de VS – in het ‘lang’.

Het hoogland kent nog altijd een erg traditionele levensstijl. Elke regio onderscheidt zich in klederdracht en hoedjes. Met name de vrouwen, van jong tot oud. In Saragura zijn de mannen met paardestaart in zwarte kniebroek, wit overhemd en zwarte hoed een mooie verschijning. Ik heb het niet gevraagd, maar het zou me verbazen als deze mensen ooit van Julian Assange en WikiLeaks hebben gehoord. Inmiddels zit hij 100 dagen in de ambassade van Ecuador in Londen. Ecuador heeft hem politiek asiel verleend, maar de vraag is hoe hij Ecuador bereikt zonder gearresteerd te worden.

Het aantal hoogtemeters bepaalt de dagafstand. De hoogte varieert continue tussen de 1800 en 3600 meter. 2000 meter klimmen op een dag vind ik over het algemeen genoeg. Daardoor leg ik soms niet meer af dan 40 kilometer. Voor het plannen van de etappes gebruik ik Google Maps. De routes exporteer ik vervolgens naar de gps. In Zuid Amerika blijkt Google Maps echter onbetrouwbaar. Qua hoogtemeters, afstand en route zit Google Maps er een paar keer flink naast.

‘s Ochtends eet ik meestal granola met yoghurt. En wanneer ik flink moet klimmen ook een portie noodles. Lunchen doe ik nauwelijks. Op de fiets eet ik repen. En als ik die niet kan vinden bananen. Ik vertrek altijd met twee liter water en één tot twee liter sportdrank. Water filter ik vaak met de Steripen. De gedachte dat ik daarmee een hoop plastic én geld bespaar, spreekt me wel aan.

Sommige plaatsen hebben geen vermelding in mijn reisgidsen. Maar in bijna elk gehucht is wel een hotel, hostal of hospedaje te vinden. Er is veel verschil in prijs en kwaliteit. In Ingapirca betaal ik $8 voor een miserabele kamer. Een nette kamer in een nieuwe hostal in Saragura kost $5. Ook grote verschillen in de prijzen van eten. In Ingapirca betaal ik $2,25 voor een prima maal van rijst met kip, een cola en twee thee. En voor – een overigens heerlijke – paella in een upscale restaurant in Cuenca betaal ik $12. Drankjes niet inbegrepen.

Ik had het nodige gelezen over honden in Zuid Amerika. Daarom heb ik voor vertrek de prijzige rabiës injecties gehaald. In geval van een beet moet ik nog steeds naar het ziekenhuis. Maar het geeft me meer tijd om er te komen, de behandeling is korter en de spuiten zijn kleiner. Rondom Ingapirca heb ik in 20 kilometer in totaal 20 honden achter me aan. Soms volstaat de Dazer. Soms ook niet. Stoppen en een paar stenen gooien helpt altijd (ondanks dat ik slecht kan mikken). Daarna rustig verder lopen en weer verder op de fiets. Het meest gevaarlijk zijn de situaties wanneer ik de hond niet zie aankomen, langs een drukke weg of in een afdaling. Op een dag zie ik meerdere honden eten van een dood kalf. En een hond met een gebruikte wegwerpluier in zijn bek. Het leven van een hond in Ecuador…

In Cuenca tref ik Emilien en Xinhan, het Franse stel op de tandem die ik eerder in Utah heb ontmoet. Via Facebook wist ik dat ze in de buurt waren. Samen met nog een ander Frans stel (ook fietsers) gaan we een hapje eten. Emilien en Xinhan kiezen ook voor de bergroute naar Peru. Zo tref ik hen een paar dagen achtereen en fietsen we min of meer samen op.

Bij een kapper in Cuenca vraag ik om een knip- en scheerbeurt. Dat lijkt me wel wat voor een keer. Maar niet voor lang. Het scheren gebeurt met een mes, maar zonder water en zeep. Laat maar zitten, ik doe de rest zelf wel. Geknipt en half geschoren verlaat ik de zaak.

Na Loja verlaat ik de Panamericana en daal af naar Vilcabamba. De plaats waar de gemiddelde mens een aanzienlijk hogere leeftijd bereikt dan elders in Ecuador. En ook als dusdanig wordt aangeprezen in de Westerse wereld. Veel pensionado’s uit de VS hier. De prijzen van onroerend goed zijn navenant gestegen, waardoor de gemiddelde local zich hier geen onderkomen meer kan veroorloven. Ik verblijf in de hostal Jardin Escondido, waar het goed toeven is.

Ten zuiden van Vilcabamba is men gestart met het plaveien van de weg naar Zumba, waar ik de grens met Peru wil oversteken. De eerste 35 kilometer zijn gereed. De dikke 100 daarna nog niet. Als ik de verhalen van andere fietsers moet geloven is het een slecht traject met veel modder en steile klimmen.

Bij het verlaten van Vilcabamba duwen kinderen me bergop. Ze hebben de grootste lol. Het is erg aanstekelijk. Even verder kom ik de Franse tandemcombinatie weer tegen. Ze vorderen langzaam. Na een spectaculair stukje natuur wordt het weelderig groen. Ik nader de grens met de Amazone. Ik zweet als in Midden Amerika. Het is vochtig warm, maar minder heet. Van een vrachtwagenchauffeur krijg ik vijf manderijnen aangereikt. Er komt een bus voorbij. Emilien hangt zwaaiend uit het raam. Staand daal ik af naar Vallodolid. Hier is weinig om voor terug te komen. Ik eet ergens aan de plaza. De dochter des huizes is jarig en ik krijg – net als haar twee vriendjes – ook taart. Hoe aardig!

De volgende dag kom ik een Italiaans stel tegen uit tegenovergestelde richting. Hij fietst met rubber laarzen. Deze heeft hij een week geleden in Peru gekocht. Dat belooft wat! Al met al valt het me erg mee. Het is zeker geen goede weg en ik moet bijna alles staand afdalen, maar ik kan alles fietsen. Zumba is een plaats met alle voorzieningen en een fatsoenlijk hotel.

Na Zumba gaat de weg op en neer. Maar uiteindelijk steil naar beneden, naar de rivier die de grens met Peru vormt. Voor de afdaling passeer ik een militaire post waar men mijn paspoort wil zien. Ik veronderstel ten onrechte dat dit de douane is. Die is namelijk in La Balsa beneden bij de rivier. Daar zijn ze verbaasd als ik vertel over de militaire post. Met een stempel in mijn paspoort steek ik de “internationale” brug over. Die is in 1998 gebouwd na jaren van oorlog over de grens.

Periode: 11 t/m 25 juli 2012
Foto’s: Ecuador – Highlands
Route: http://goo.gl/maps/NDgK0

Next Post

Previous Post

5 Comments

  1. Yvonne 1 October 2012

    en die honden zien er zo lief uit…..

  2. mark 5 October 2012

    De honden in de rest van Zuid-Amerika zijn een stuk vriendelijker! Leuk je verslagen te lezen, we hebben elkaar kort gezien in Latacunga, onderaan de Cotapaxi. Hebben ook met je gids gesproken, die was nogal onder de indruk van jullie tempo! Succes met je reis, je hebt echt nog heel veel moois in het verschiet! Probeer in ieder geval Uyuni in Bolivia, de streek rond Salta (Argentinië) en de streek rond Bariloche niet te missen!

  3. Jane Jackson 5 October 2012

    How about some mace for those dogs? Sounds like you continue to have wonderful adventures. Tom and I send our greetings and wish you the best cycling South America.

  4. monica alfred en ellis 9 October 2012

    Hoi Wim,

    Super weer van je mooie avonturen te lezen!! Bedankt voor je felicitaties, hartstikke leuk dat je daar aan denkt. Geniet nog even van het laatste stuk, maak nog mooie avonturen en hou ons op de hoogte. Groetjes van ons!!

  5. diny haveman 9 November 2012

    Wim

    Met veel plezier de foto’s bekeken en de verhalen weer gelezen Heel boeiend. Zet hem op voor de laatste loodjes.
    groeten

    jans en diny haveman

Leave a Reply to Jane Jackson Cancel reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

© 2024 Wimsalabim

Theme by Anders Norén