Wimsalabim

Avonturen op de fiets

Santiago de Chile

De rustdagen in San Pedro de Atacama doen me goed. Ik eet veel. Enorme trek. Een reactie van mijn lichaam op de geleverde inspanning in Bolivia. Ik verlaat het populaire stadje en stap ik weer op de fiets. Door de Atacama woestijn. De droogste plek ter wereld. Door de constante weersomstandigheden een ideale plek voor ruimteonderzoek. Één van de belangrijkste observatoria ter wereld staat hier. Ook hier een Valle de la Luna. Spectaculair stukje landschap. In Calama vertrekt mijn bus naar Santiago. Ik smokkel eens stukje. Anders ben ik niet voor de kerst thuis.

In San Pedro de Atacama heb ik een ticket gekocht. Twee keer gevraagd of de fiets mee kan. Ter plekke is de chauffeur resoluut. No bicicletas. Een uur later gaat er een andere bus. Van een andere maatschappij. Die moet ik nemen. Binnen kan ik mijn ticket ruilen. Hier heb ik geen vertrouwen in. Niet mijn probleem. Ik heb het duidelijk gevraagd toen ik mijn ticket kocht. De chauffeur negeert me. Ik grijp de bagagelabels vast. Hij kan niet verder met het inchecken van de andere passagiers. Ik heb weer de volle aandacht. De stemming wordt grimmig. Hij dreigt met de politie. We komen overeen dat zijn rechterhand met mij naar binnen gaat om het ticket te ruilen. Dan kan hij in ieder geval niet zomaar vertrekken. Pff, ben blij dat ik een woordje Spaans spreek. Binnen blijkt dat ik mijn ticket niet kan omruilen. Er wordt overlegd en gebeld. Dan kan mijn fiets opeens toch mee. Voor 5.000 pesos ($8) extra. Een kwartier later dan gepland vertrekt de bus. Ik zit op mijn gereserveerde plaats. Een mooi plekje bovenin achter de grote voorruit.

Door de woestijn rijden we westwaarts naar de kust. Naar Antofagasta. Vanaf daar gaat het naar het zuiden. Nog meer woestijn. In de bus zet ik een route uit en hang er een planning aan. Voor de laatste twee maanden van mijn trip. Een aardige klus. Mijn ogen vallen dicht. Een frisgroen landschap met bergen en helder water als ik wakker word. Het is lang geleden dat ik zoiets heb gezien. Ik word er blij van. Om half tien sta ik op Estación Central. Na een rit van 22 uur. Drink er een Café Cortado. Er is WiFi. Ik check in op Facebook. Heb gelijk contact met de buitenwereld. Erik en Margriet (van La Paz) blijken onverwacht ook in Santiago. We spreken af. Tot morgen bij de Free Walking Tour. Er is ook contact met Londen. Daar zijn Bas, Marco en Nico net aangekomen voor een voetbalweekend. We Skypen. Wat een wereld. Hoezo alleen op reis?

Vind een leuke hostel en neem een douche. Breng de vuile was weg. Ga na 3 maanden weer eens naar de kapper. Ga me te buiten in de supermarkt. Tien meter toetjes! Kan me niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst heb gezien. Ik koop bruine bollen met paté en een fles wijn voor twee en een halve dollar.

Er wordt een heerlijk ontbijt geserveerd in de hostel. Om tien uur ben ik op de Plaza del Armas. Voor de Free Walking Tour. Erik en Margriet zijn er ook. Een goed weerzien. De gids vertelt over “coffee with legs”. De koffiebars met getinte ramen en de shows die een minuut duren. Maar ook over de coup en de dictatuur. Hij wijst ons op allerlei shops en restaurants. Aan het eind van de gratis tour wordt om forse bijdrage gevraagd. Het is heerlijk weer. We belanden op het terras. En laten ons de biertjes erg goed smaken. Ik ben nog steeds aan het wennen. Aan het luxe van de westerse wereld. Niet iedereen loopt meer recht als we vertrekken. We halen nog wel een ijsje. Eentje met araucano. Een goede tip van onze gids.

Ik speur de halve stad af naar nieuwe sandalen. De oude staan nog ergens achter een rots in de woestijn van Bolivia. Scoor ook een Turistel gids met kampeerplekken. Heb afgesproken met Rémi en Jennifer. Ze zijn nu met andere vrienden. Het was de bedoeling om samen te fietsen. Alleen staan de fietsen van het stel nog in Frankrijk. Konden op het laatste moment niet mee in het vliegtuig. Ze zijn alleen met de tassen aangekomen. Naarstig op zoek naar fietsen nu.

Mijn fiets gaat nog een keer in de bus. Naar Temuco. Wederom gaat het niet zonder slag of stoot. Wat is dat toch altijd? In de bus duwt een man zijn tas in het rek. Half. De tas valt. Op mijn hand met de beker hete koffie. Mijn hele broek zit eronder. Hij kijkt me schaapachtig aan. Zegt niks. Even tot tien tellen. In Temuco stap ik uit. Vanaf hier ga ik fietsen. Geen bussen meer. Het stadje en de houten huizen doen me aan Alaska denken. Alleen zijn hier geen beren. De eigenaar van de hostel heeft digitale kaarten van Chili voor me. De onverharde wegen staan er ook op. Super!

Periode: 23 t/m 28 oktober 2012
Foto’s: Chili & Argentinië – Santiago
Route: http://goo.gl/zJxWNA

Next Post

Previous Post

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

© 2024 Wimsalabim

Theme by Anders Norén