Om vijf uur ‘s ochtends vertrekt de ferry naar Fuerteventura met een tussenstop op Gran Canaria. Zes uur later zetten we voet aan wal in Morro Jable. Aldaar brunchen we in een heerlijk zonnetje en doen we een paar boodschappen. Fuerteventura kent de meeste zonuren van Europa. En meer geiten dan inwoners.
We fietsen westwaarts naar Parque Natural Jandía. En verruilen het asfalt voor gravel. Uit de wolken valt af en toe een korte bui. De gravel verandert in een plakkerige substantie en vult de ruimte tussen banden en spatborden. Even later krijg ik de trappers niet meer rond. Twee keer verwijder ik de modder, de derde keer de spatborden.
Ik heb voor extra brede banden gekozen op mijn nieuwe fiets van Pilot Cycles. En wist dat ik de grenzen van het haalbare opzocht. Daarbij heb ik er rekening mee gehouden dat ik het zonder spatborden zou moeten doen. Dat is nu eenmaal wat een gravelbike is. De Idworx waar Krista op fietst heeft extra ruimte tussen de banden en spatborden. Maar ook op deze fiets hoopte de modder zich flink op achter de velgremmen.
Gelukkig is de regen van korte duur en bereiken we het einde van de landtong zonder verder oponthoud. Met uitzondering van de nodige stops voor foto’s. Het kale woestijnlandschap kent vele tinten bruin en is uitzonderlijk mooi. Het gehucht onder de vuurtoren telt drie restaurants en een zona de acampada zonder sanitaire voorzieningen. Kamperen op een winderige vlakte tussen enkele tientallen verwaarloosde stacaravans zien we niet zitten. We zoeken een beschut plekje in de duinen met uitzicht op zee.
Na een onrustige winderige nacht gaan we over dezelfde weg terug. Halverwege steken we de eveneens winderige pas over. Een mooie gelijkmatige afdaling naar Cofete volgt. Daar strijken we neer in het enige en bescheiden restaurant. We vullen de tijd met het bijwerken van het blog en maken plannen voor de komende dagen. Aan het einde van de middag zoeken we wederom een beschut plekje in de duinen. Zwemmen wordt hier helaas afgeraden.
Om vier uur ‘s nachts word ik wakker. Het geluid van de zee is erg sterk. Waardoor ik me opeens afvraag hoe het hier zit met eb en vloed. Ik maak me opeens ongerust. Een blik buiten de tent leert dat het waarschijnlijk de aanlandige wind is die het geluid zo dichtbij brengt. Aangezien we hier al bijna een halve dag zijn, is het al een keer vloed geweest. En zouden we ons geen zorgen hoeven maken. Ik realiseer me wel dat het duingebied hier nagenoeg vlak is. Voor de zekerheid controleer ik de getijden op onze locatie. Het opkomend tij is net begonnen, het voorspelt echter een rustig tij te worden.
Ondanks dat we redelijkerwijs geen natte voeten hoeven te verwachten, verwijt ik mezelf dat ik niet heb nagedacht over de getijden. De verhalen van mensen die in problemen zijn gekomen door water ken ik maar al te goed. Ik ben klaarwakker en Krista met mij. In het donker pakken we onze spullen. Als we het strand verlaten passeren we een camper. Om vijf uur beginnen we in het maanlicht aan de klim terug naar de pas.
Bij het ochtendgloren verlaten we het park en bereiken we weer het asfalt van Morro Jable. In het zonnetje ontbijten we op de stoep van de kerk met uitzicht op zee. In Costa Calma hebben we een AirBnB geboekt voor twee nachten. Op enig moment moeten we een stuk over de snelweg. Vanwege wegwerkzaamheden is een rijbaan afgesloten, maar van enige activiteit is geen sprake. Gescheiden van het gemotoriseerd verkeer bereiken we onze bestemming.
Costa Calma blijkt een uit de grond gestampt vakantieoord voor actieve vakantiegangers. Op het strand zien we animatiejongeren volleyballen met Duitse toeristen op leeftijd. Tussen de eveneens Duitse hotelcomplexen zoeken we een rustig plekje en nemen een duik.
We laten de snelweg voor wat het is en gaan verder over de rustigere westelijke route. De weg slingert heerlijk door het heuvelachtige kale onherbergzame landschap met mooie vergezichten. Aan het eind van de dag nemen we verwachtingsvol plaats in een restaurant in Betancuria. We krijgen het teleurstellende bericht dat de keuken dicht is. Dit geldt ook voor de andere restaurants en winkeltjes in dit toeristische oord. Even buiten het dorp zetten we onze tent op en breken ons noodrantsoen aan.
De volgende ochtend brengen we alsnog een bezoek aan het dorpje alvorens we onze weg vervolgen. Het is heerlijk weer en hebben alle tijd. Echter nemen we zoveel tijd dat we ons alsnog moeten haasten om El Cotillo te bereiken. Om half zes duiken we terplekke snel een Spar in. Om half zeven wordt het donker en moet de tent staan. Het plaatsje blijkt een populair oord voor surfers en het is seizoen vanwege de goede golven. Wij zoeken een rustig plekje in de duinen ten noorden van het plaatsje.
Wildkamperen is toegestaan op Fuerteventura tenzij anders aangegeven. Bij gebrek aan campings zijn er geen alternatieven. We hebben de luxe van een (koude) douche in de vorm van een Ortlieb waterzak met een opzetstuk. Zo kruipen we elke avond fris in de slaapzak. Voor de grote nood hebben we een schepje mee. Leave no trace.
De route langs de kust is onverhard en uitzonderlijk mooi. De vele strandjes zijn ingenomen door de surfers. Rond het middaguur stappen we op de ferry naar Lanzarote. Op het achterdek is het dusdanig warm in de zon dat we binnen gaan zitten.
Pap en mam 13 December 2019
Mooi verhaal hoor. De modder die het fietsen moeilijk maakt doet mij denken aan de vette klei in het hoge noorden waar ik tijdens mijn werk altijd last van had. Veel fietsplezier de komende tijd.
Oma Buiter 14 December 2019
Lieve Wim en Krista,
Oma is bij mij aan het kniepertjes bakken….even toch een moment om oma even de foto’s en verhalen te laten zien.
Oma wenst jullie veel plezier en fijne feestdagen🎄maar ze kijkt er ook naar uit wanneer jullie terug komen.
Groetjes en liefs van oma en van pap en mam
Anja 14 December 2019
Geweldige tocht zeg! Prachtige foto’s en mooi reisverslag. Krijg zin om ook te gaan …