De ferry meert af in Costa Blanca, een duur toeristisch oord. Na een boodschap bij de lokale Spar en het bijvullen van onze fles met brandstof trappen we over de rustige parallelweg van de hoofdweg naar het noorden. De stevige en altijd aanwezige passaatwind komt uit tegenovergestelde richting.
Bij de zoutpannen van Salinas de Janubio verruilen we de hoofdweg voor de kustweg. En fietsen al snel door een grillig zwart rotslandschap van grote opeengestapelde lavastenen. Het contrast met de azuurblauwe oceaan en witte branding is prachtig. De strandjes die op de kaart aanlokkelijk geel zijn ingetekend, zijn in werkelijkheid zwart en rotsachtig. Zwemmen wordt hier afgeraden. We zien noodgedwongen af van de geplande duik.
We dalen de doodlopende weg naar El Golfo af op zoek naar een rustig lunchplekje aan de kust. Het plaatsje blijkt een toeristische trekpleister vanwege een uitkijkpunt op een lagune en de vele visrestaurants. Desondanks vinden we een geschikt plekje.
In Yaiza verblijven we twee nachten in een AirBnB. ‘s Avonds doen we ons te goed aan overheerlijke tonijn met smaakvolle Canarische aardappelen en mojo. De volgende dag draaien we een was, laden de powerbanks, schrijven een blog en maken plannen voor ons verblijf op Lanzarote en La Graciosa. We vinden ook nog tijd voor een klein rondje op de fiets langs de voor deze streek kenmerkende manier van wijnbouw in La Geria. Het onverharde rondje dat we in gedachten hebben, loopt helaas dood door een privéweg.
Hoogtepunt van ons verblijf op Lanzarote is een bezoek aan Parque Nacional de Timanfaya. We sluiten aan in de rij met auto’s en kopen een ticket voor tien euro. De tweede en veel langere rij met auto’s fietsen we voorbij en parkeren de fietsen bij het restaurant. Daar liggen kippen te garen op een rooster boven een put met voelbare hitte uit het binnenste van de aarde. Bij de souvenirshop stappen we in de bus voor een rondrit van drie kwartier langs de vulkanen. Het is niet toegestaan om het park op eigen gelegenheid te betreden. De weg kronkelt flink door het fascinerende kraterlandschap.
We hebben nog niet genoeg van al het moois en kiezen bij het verlaten van het park voor de westelijke en onverharde route om Caldera Blanca. Het gaat geleidelijk omlaag over een stenig pad. Krista blijft met een tas achter een struik haken, raakt uit balans en valt. De schade valt mee, we gingen langzaam. Even verderop lunchen we langs de weg in een verder verlaten landschap. De klim is minder technisch dan de afdaling en gaat op het eind weer over in asfalt.
Tussen Tiagua en Teguise, de oude hoofdstad van het eiland, slaan we ons kamp op in een uitgestrekt duinlandschap. Het blijkt nog lastig om een geschikt plekje te vinden. We willen uit het zicht staan, bij voorkeur uit de wind en het moet vlak zijn. De vlakke stukken die er zijn, zijn steenachtig hard.
De volgende ochtend rijden we een rondje door Teguise, een vriendelijk ogend wit stadje. Feitelijk zijn alle plaatsen op Lanzarote zonder uitzondering wit. Veel huizen hebben een kenmerkende bouwstijl met rechte lijnen en platte daken. In veel projecten is de hand van de in 1992 overleden César Manrique te herkennen. Als architect en kunstenaar heeft hij een belangrijke stempel gedrukt op de planologische en bouwkundige ontwikkeling van het eiland.
Een bezoek aan zijn laatste woning in Haría mag daarom niet ontbreken. Haría bereiken we na een lange klim en afdaling met langgerekte haarspeldbochten. We zijn beiden erg gecharmeerd van het huis met smaakvolle inrichting en mooie kunstwerken. De entreeprijs van tien euro is voor Spaanse begrippen aan de hoge kant.
We steken binnendoor naar Órzola en laten de klim naar Mirador del Rio links liggen. Het uitkijkpunt op de kliffen belooft vanaf 475 meter hoogte uitzicht op La Graciosa. Dat is niet genoeg voor ons, we willen het eiland van dichtbij zien en nemen de korte maar woelige oversteek.
Na aankomst zoeken we een plekje op de camping ten zuiden van Calera del Sebo. Veel meer dan het havenplaatsje is er ook niet op het eiland dat de status van bioreservaat heeft. Online hebben we gereserveerd voor drie nachten. Het toiletgebouw blijkt buiten gebruik, we redden ons met de voorzieningen in het havengebouw. De camping is prachtig gelegen aan zee en ook nog eens gratis. We kijken uit op de imposante kliffen in het noorden van Lanzarote.
De eerste dag wandelen we over een slingerend pad langs de soms steile noordoostkust naar Casas de Pedro Barba. De weg terug gaat door het binnenland. De dag erna willen we naar playa Cocina, een tip van een andere campinggast. Vol goede moed fietsen we over een zanderig wandelpad door het binnenland naar de westkust. Om vervolgens langs de kust af te zakken.
Het pad eindigt bij een uitzonderlijk mooi gevormde en kleurrijke rotsformatie. Het strand waarvoor we kwamen ligt helaas aan de andere zijde. Blijkt dat we toch het wandelpad vanaf de camping hadden moeten nemen. Google Maps heeft ons op het verkeerde been gezet. De app Pocket Earth had het wel bij het rechte eind. In de rotswand vinden we een uitsparing waar we heerlijk beschut kunnen zitten op onze Monarch chairs. En genieten in een heerlijke zonnetje ongestoord van het uitzicht en de grote rode krabben op de rotsen voor ons.
De weergoden waren ons gunstig gezind op La Graciosa, zonnig en weinig wind. Als we ons kamp opbreken, is het regenachtig en legt de wind onze tent bijna plat. Eenmaal terug op Lanzarote voert dezelfde wind ons in mum van tijd naar Jameos del Agua, een andere creatie van César Manrique. Hier heeft hij een ondergrondse lavagrot omgetoverd tot iets wat voor een club kan doorgaan. Met enige regelmaat worden er optredens georganiseerd. De verschillende terrassen, waterpartijen, gebruik van licht en materialen maken het tot een bijzonder intiem geheel.
Aan de overkant van de weg sluiten we aan voor een rondleiding door de Cueva de los Verdes. Een door lavastromen gevormd ondergronds gangenstelsel dat zich uitstrekt vanaf een vulkaan tot in zee. In een uur tijd leggen we één van de zes kilometers af. Net als in Jameos del Agua is ook hier een ruimte waar concerten worden gehouden. De akoestiek moet erg bijzonder zijn. Al met al erg de moeite waard. Op het eind krijgen we een sterk staaltje van een optische illusie voorgeschoteld. Wat dit precies is houden we voor onszelf :-)
We zien af van het geplande bezoek aan Jardín de Cactus. En trappen plichtmatig de saaie dertig kilometers parallel aan de snelweg naar onze AirBnB ten zuiden van Arrecife. Vanwege de stevige zijwind houden we het stuur stevig vast.
Geert Tinus 17 December 2019
Weer een mooi verhaal met veel belevenissen. Ook mooie foto’s.
Gelukkig is het goed afgelopen met de val met de fiets. Je krijgt er al een beetje ervaring mee Krista. 😏
Veel plezier verder en veilige kilometers.
Groetjes pap en mam
Wimsalabim 17 December 2019 — Post Author
Het ging langzaam hoor, het was een klein valletje. We doen voorzichtig!
Diederik Even 18 December 2019
Hey Wim en Krista,
Erg leuk om te lezen, jullie zijn op veel voor ons herkenbare plekken geweest, behalve Mirador del Rio! Terwijl ook die echt de moeite waard is (en je zo ongeveer heel het eiland La Graciosa kunt overzien!). Maar ik snap ook dat jullie niet overal tijd voor hebben.
Geniet ervan en ik kijk uit naar de volgende blog!
Wimsalabim 19 December 2019 — Post Author
Dank je wel Diederik, we genieten volop. Op de fiets is de afweging om een ommetje te maken soms anders dan met de auto :-) We blijven schrijven!
Janke greving 18 December 2019
Prachtig om jullie reisverslagen te lezen!
Fijne vakantie !
Wimsalabim 19 December 2019 — Post Author
Dank je wel, we blijven schrijven :-)
Bert ten Oever 19 December 2019
Het is wat anders dan de tocht door Amerika, maar niet minder interessant. Leuk verhaal.
Sofie 24 December 2019
Vinden jullie het leuk daar? wij missen jullie. Tante Krista, wanneer komen jullie terug naar huis? Als jullie terug komen, willen jullie dan een keer weer bij ons komen? Dan komen wij ook een keer bij jullie. Ik hoop dat je de weg niet meer kwijt raakt. Dikke kus van Sofie 💋❤🧡💛💚💙💜🖤💄💎💫😘💩😻👼🎅💃👯♀️
Sofie 24 December 2019
Vinden jullie het leuk daar? wij missen jullie. Tante Krista, wanneer komen jullie terug naar huis? Als jullie terug komen, willen jullie dan een keer weer bij ons komen? Dan komen wij ook een keer bij jullie. Ik hoop dat je de weg niet meer kwijt raakt. Dikke kus van Sofie 💋❤🧡💛💚💙💜🖤💄💎💫😘💩😻👼🎅💃👯♀️
Wimsalabim 29 December 2019 — Post Author
Lieve Sofie,
Wat leuk dat je onze verhalen leest en ons schrijft!
We beleven veel avonturen en hebben het ook gezellig, we vinden het dus wel een leuke reis 😊.
Als we terug zijn komen we zo snel mogelijk langs. Weet je: we zagen blauwe vinkjes en lopen met Kerst met 30 graden in een korte broek!
Dikke zoen en een knuffel van tante Krista en Wimsalabim 👫🤗🦄❤🧡💛💚💙💜🧚🏻♀☀🌸🦋🌟✨🤸🏼♂🚴♀🚴🏼♂🚢🏝😘