Wimsalabim

Avonturen op de fiets

Gran Canaria

Op voorhand vonden we het lastig om een goed beeld te vormen van Gran Canaria. We kwamen niet veel verder dan het zonovergoten toeristische zuiden, het groene noorden en een paar interessante wegen op onze Michelin kaart. Achteraf gezien heeft de natuurpracht en de diversiteit van het eiland ons hart gestolen. Dat kregen we echter niet kado, want er was geen meter vlak.

Na aankomst met de ferry vanaf Lanzarote zetten we koers richting Teror. Het verkeer in en rond grote steden is nooit een pretje. Las Palmas, waar we zijn aangekomen, vormt daarop geen uitzondering. Doordat we van meet af aan flink moeten klimmen, vergt dit extra concentratie en inspanning. Het valt ons op dat het autoverkeer op de eilanden over het algemeen bijzonder veel ruimte geeft aan fietsers. Ze brengen eerder zichzelf en het tegemoet komende verkeer in gevaar dan ons de pas af te snijden.

Onderweg naar Teror

De hoofdweg naar Teror is in beide richtingen afgesloten door werkzaamheden. We worden samen met het autoverkeer omgeleid over een wit lijntje op onze Michelin kaart. Dit betekent een verhoogde kans op steile wegen. Hoewel het frisjes is, werken we ons flink in het zweet. Krista zit tegen migraine aan waardoor het geluid en de drukte van het verkeer extra hard binnenkomt. Daarom houden we halt in Teror en laten het plan om te kamperen varen.

In hotel El Pino verblijven we drie nachten totdat Krista weer is opgeknapt. We hebben geen haast en dat is fijn. Teror wordt gezien als een van de mooiste stadjes van Gran Canaria, onder andere door de vele huizen met de traditionele balkons. Het is er goed toeven. Ik kijk er ‘s avonds in een café de klassieker Barcelona tegen Real Madrid. Op de tweede dag maken we een mooie wandeling omhoog door een ravijn ten noorden van Teror.

Teror

We vervolgen onze weg over de GC21. Doel van vandaag is het midden en het hoogste punt van het eiland, Pico de las Nieves op 1930 meter. Bij het plannen van onze route hebben we ons laten leiden door de wegen die op onze Michelin kaart van een extra groen lijntje zijn voorzien. We gaan voor de schilderachtige wegen. De met rood aangegeven hoofdwegen vermijden we waar mogelijk. We worden niet teleurgesteld, onze inspanning wordt beloond met mooie vergezichten. Zo blijft de hoofdstad van het eiland tot aan de top in zicht.

Vanaf Madrelagua fietsen we zo nu en dan door een zwartgeblakerd desolaat landschap. In augustus is twintig procent van al het bos op Gran Canaria verloren gegaan door enorme bosbranden. Met name het Tamadaba natuurreservaat in het noordwesten is hard getroffen. Op sommige plekken zijn de vangrails verwrongen door de hitte, maar lijkt het asfalt onaangetast. Uit de verbrande bast van de bomen ontluikt hier en daar alweer nieuw groen.

Zwartgeblakerd landschap

Bij Cruz de Tejeda komt een aantal wegen samen, het is er een drukte van belang. We lunchen er in het zonnetje alvorens we aan het laatste gedeelte van de klim beginnen. Op enig moment krijgen we uitzicht op El Teide op Tenerife, hier doen we het voor. Door het bos bereiken we het einde van de klim en kijken we over de wolken alle kanten op. Ruim op tijd voor de veelbelovende zonsondergang. Samen met de andere aanwezigen zien we de zon in de zee zakken en El Teide rood kleuren. In het schemer zetten we onze tent op een zona de acampada die we even voor de top hadden gespot.

El Teide op Tenerife vanaf Gran Canaria

Op Instagram zie ik een bericht voorbij komen van Birgit uit Noorwegen. Ze is samen met Anders op Gran Canaria. Zeven jaar geleden heb ik het sympathieke stel ontmoet in het zuiden van Chili. We spreken af om de volgende dag te lunchen in Tejeda.

We slapen uit om een beetje bij te komen na onze prestatie van de vorige dag en genieten volop van de welverdiende en bijzonder mooie afdaling. Op een terras scoren we een café cortado. We zijn niet alleen op deze mooie zondag, er zijn veel wandelaars, fietsers en motoren. Bij het eerste restaurant in Tejeda treffen we Birgit en Anders met hun zoontje. Het is een goed weerzien en voor we het weten moeten we alweer verder. We nemen afscheid met de belofte om een keer in Trondheim langs te komen.

Met Birgit en Anders

Tien kilometer na Artenara is mijn voorband lek. Bij aankomst in Teror was het mijn achterband. Ik begin te twijfelen of ik niet beter voor tubeless had kunnen kiezen. Door al het oponthoud wordt het opeens spannend of we voor het vallen van de avond in La Aldea zijn. Op de weg er naartoe zijn weinig opties voor een overnachting. Dat wordt bevestigd als we verder afdalen. De omgeving verandert vrij plots in een immens ruig rotsachtig onherbergzaam landschap met steile afgronden. Het doet me denken aan de Andes in Peru, het zuidwesten van de VS en het hooggebergte van Afghanistan waarover ik alleen heb gelezen. We snappen niet waarom Michelin deze weg niet heeft voorzien van een extra groen lijntje, de schoonheid is ongekend. Niet in woorden en foto’s te vatten.

Nabij La Aldea
Grillige rotsformaties

De weinige vlakke stukken grond rondom La Aldea zijn in gebruik voor land- en tuinbouw. Wildkamperen is geen optie. We vinden een gerieflijk hotel inclusief ontbijt voor een zacht prijsje. Voor 17,50 per persoon mogen we aanschuiven voor een vier gangen diner. In de stad doen we nog een kop koffie. Met een goed gevulde maag stappen we de volgende ochtend weer op de fiets. Vanaf La Aldea willen we over de kustweg omhoog naar Agaete waar de ferry naar Tenerife vertrekt. Onze Michelin kaart belooft wederom veel moois. We kiezen voor de oude hoofdweg, de nieuwe kent veel lange tunnels die we liever vermijden. Het is wederom heerlijk weer, we hebben er zin in.

Na zes kilometer klimmen en een derde lekke band, staat er opeens een bord dat de weg doodloopt. Volgens een Duits stel met de auto was de weg een paar jaar geleden nog gewoon open. Ze rijden vooruit en komen even later terug met de mededeling dat de weg is afgesloten door middel van een slagboom en een hek. Ze schatten in dat we er wel langs kunnen met onze fietsen. We nemen de gok en vervolgen onze weg zwetend omhoog. De hoofdweg met de vele tunnels zien we echt niet zitten en een andere optie is er niet.

Verboden voor voetgangers

Eenmaal terplekke blijken we er inderdaad langs te kunnen. Vanaf hier gaat de weg weer naar beneden. We slalommen tussen de struiken die door het asfalt omhoog komen. Langs de steile rotsen ver beneden ons, aan onze linkerhand, zien we de zee. Aan onze rechterhand gaat de bergwand recht omhoog. De kustlijn is hier indrukwekkend. Even verderop staan we samen met een Noors stel op de racefiets stil voor een indrukwekkende berg rotsblokken die de weg verspert. Het vangnet boven onze hoofden was hier niet tegen bestand. Maar fietsers kunnen overal langs. We halen de tassen van onze fietsen en klauteren met alle spullen naar de andere kant.

Fietsers kunnen overal langs

Vlak voor het einde van de wegafsluiting stuiten we op een sublieme lunchplek met uitzicht op Tenerife. Op onze stoeltjes genieten we van een heerlijk zonnetje. We raken aan de praat met een Amerikaans stel uit Californië dat tijdelijk in Nederland woont. Ze helpen onze fietsen over de afzetting te tillen. We vervolgen de afdaling langs de grillige kustlijn over een weg met een oneindig aantal bochten.

Grillige kustlijn
Sublieme lunchplek

In Puerto de las Nieves, nabij Agaete, kopen we tickets voor de ferry die ons de volgende ochtend naar Tenerife brengt. Op het terras proosten we op al het moois dat we van Gran Canaria hebben mogen zien. We nemen een duik in zee en rollen onze matjes uit onder een overkapping in een aula de naturaleza, even buiten het dorp. Onder de sterrenhemel vallen we voldaan in slaap.

Puerto de las Nieves

Next Post

Previous Post

9 Comments

  1. Vasilis 29 December 2019

    Mooi verhaal, Wim! Ik geniet ervan om over jullie avonturen te lezen. Keep the good stuff coming en fijne reis verder.

    • Wimsalabim 29 December 2019 — Post Author

      Dank je wel Vasilis. We vinden het erg leuk om te schrijven, dus we gaan lekker door :-)

  2. Luchien 29 December 2019

    Hoi Wim en Krista,

    Wat is het leuk om jullie belevenissen te lezen. Wat een mooi avontuur!
    Blijf lekker genieten van al het moois wat nog op jullie pad komt!

    Lieve groetjes,
    Luchien en Bert

    • Wimsalabim 29 December 2019 — Post Author

      Dank jullie wel! We genieten volop en vinden het leuk om onze belevenissen te delen. Liefs van ons

  3. Elma 29 December 2019

    Hoi Wim,

    Wat weer een prachtige foto’s en een mooi verhaal. Ik ben op Gran Canaria geweest maar heb heel veel nog niet gezien, alleen. de toeristische plekken.
    Heel veel plezier verder🚵🏻‍♀️☀️
    Groetjes Jaap en Elma

  4. Pap 29 December 2019

    Prachtig. Blijf genieten.

  5. Richard en Karen 29 December 2019

    Wat heerlijk om jullie verhalen te lezen echt prachtig! Geniet samen!

Leave a Reply to Luchien Cancel reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

© 2024 Wimsalabim

Theme by Anders Norén