La Gomera

San Sebastian is de hoofdstad van La Gomera. We komen er ‘s avonds aan met de ferry vanaf Tenerife. De dag ervoor hebben we een eenvoudige maar prima kamer weten te bemachtigen voor één nacht. In bed maken we plannen voor de komende week. Zodat onze benen weten wat ze kunnen verwachten.

Er is niets vlak op La Gomera en we bevinden ons op zeeniveau. Dat betekent klimmen. Onze eerste bestemming is de camping in El Cedro aan de rand van Parque Nacional Garajonay in het midden van het eiland. Na de gebruikelijke café cortado natural (er zijn meerdere varianten hebben we geleerd) kiezen we voor de hoofdweg GM2. Er is weinig verkeer vergeleken met de grotere eilanden. De gemoedelijke vibe van het eiland bevalt ons wel.

Windkracht vijf duwt ons de berg op. Hogerop komt de wind soms flink om de hoek zetten. Krista ziet haar bidon op een onbewaakt moment door een windvlaag in een ravijn verdwijnen. Op de pas torent een losstaande rots hoog boven ons uit. De wolken worden met kracht over de kam geduwd. We moeten onze iPhone heel stevig vasthouden als we een foto maken. De toeristen in de bus op de parking naast ons wagen zich niet buiten. Het laatste stuk van de klim duwen we onze fietsen omhoog. Het is te gevaarlijk om te fietsen.

We verlaten de hoofdweg en het asfalt. Over een steile weg dalen we drie kilometer af naar de camping. Het naastgelegen restaurant wordt druk bezocht door wandelaars. De recensies over de eigenaresse met het roze haar zijn overwegend negatief. Maar het eten schijnt prima te zijn en dat kunnen we bevestigen. De douches bevinden zich in de open lucht en bieden weinig privacy, vanuit het restaurant kijk je er bovenop. We gebruiken onze vertrouwde waterzak in het maanlicht.

Op de camping ontdekken we dat de voorrem van Krista haar fiets olie lekt. Dat verklaart waarom het afstellen van de rem zo moeizaam ging. Er blijkt een barst te zitten in het oliereservoir. Navraag leert dat we op La Gomera geen reparatie hoeven te verwachten. Verder fietsen is geen optie. We besluiten ons verblijf op het eiland in te korten en ons fietsgeluk op La Palma te beproeven.

Vanaf de camping maken we twee wandelingen door het nationaal park. Eerst een korte stroomopwaarts lang de enige beek van het eiland. De dag erna een lange pittige route ten oosten van de camping. Net als op El Hierro zijn hier weelderige nevelbossen. Alleen kun je op La Gomera veel meer kanten op. We zien opnieuw de indrukwekkende rotsformaties, maar nu vanuit het dal. Ondanks de inspanning voelen we ons nog verrassend fit als we weer op de camping zijn.

Bij vertrek krijgen we een warme handdruk van de dame met het roze haar. De zon laat zich voor het eerst even kort zien. Een taxi bespaart ons de steile klim terug naar de doorgaande weg. Het spijt ons dat we de geplande route door het noorden niet kunnen maken. In plaats daarvan worden we rechtstreeks naar Valle Gran Rey gebracht. De beleving van een rit op de fiets is toch echt iets anders.

In Valle Gran Rey schijnt de zon volop. We hebben een appartement met zeezicht voor één nacht. In de jaren zestig was het een toevluchtsoord voor Amerikaanse dienstplichtigen die niet naar Vietnam wilden. En brachten de hippiecultuur naar het eiland. Het zijn de Duitsers die er nu de dienst uitmaken en de cultuur hoog houden. Het plaatsje kan ons niet echt bekoren, ondanks dat het mooi gelegen is.

Doel van ons bezoek aan Valle Gran Rey is een walvisexcursie. Op een kleine boot met een aanstekelijk enthousiaste Deense gids, varen we uit. Het water voor dit deel van Gomera schijnt erg voedselrijk te zijn. Tien paar ogen zoeken walvissen en dolfijnen. Ik spot de eerste walvis aan stuurboord, het blijkt een griend (Pilot whale) te zijn. We zien er meerdere, sommige zwemmen een eind met de boot mee. De dolfijnen die we zien, zijn ongebruikelijk snel weer weg. Op de weg terug zien we grotten langs de waterlijn waar hippies van de nieuwe generatie verblijven. Niet zonder gevaar bij hoog tij naar het schijnt.

De gids vertelt dat er al drie winters geen regen is gevallen en dat dit een probleem is voor de landbouw. De reservoirs zijn leeg en het is niet toegestaan om drinkwater te gebruiken. Er heerst armoede onder delen van de bevolking. Jongeren zien steeds minder toekomst en keren na hun studie op Tenerife of elders vaak niet meer terug. Niet alle jongeren hebben de mogelijkheid om te studeren, alleen als de familie geld heeft. Met het oog op het toerisme is het opvallend dat er wel Frans gegeven wordt, maar geen Engels of Duits.

Vanuit Valle Gran Rey nemen we later op de dag de ferry naar San Sebastian. Tijdens de walvisexcursie is ons verteld dat de snelle verbinding omstreden is omdat deze door beschermd kustgebied gaat. Dolfijnen schijnen zich terug te trekken en er zijn aanvaringen met walvissen. Met gemengde gevoelens stappen we aan boord. In San Sebastian wacht de ferry naar La Palma. Op deze ferry van Fred Olsen zien we dat de rederij de een aantal vaarroutes heeft aangepast en beschermde gebieden mijdt. Er is hoop.