Montenegro

Montenegro is een klein bergachtig land, ingeklemd tussen Bosnië en Herzegovina, Servië, Kosovo, Albanië en de Adriatische Zee. Het land is kandidaat lid van de EU en heeft de euro als munteenheid. Verschillende stammen hebben de geschiedenis gedomineerd, zoals clans dat in Schotland hebben gedaan.

Op de plek waar de rivieren Piva, Tara en Drina samenkomen steken we de grens van Bosnië en Herzegovina met Montenegro over. Er zijn veel campings in dit gebied die ook rafting trips aanbieden. Na de grens kan onze regenkleding uit. We doen ons tegoed aan een schaal kleine oliebollen (fritters) met kersenjam. De route langs de Piva rivier naar Pluzine is spectaculair. Een heuse canyon met veel tunnels en een indrukwekkende brug.

De dag erop vervolgen we onze weg omhoog door nationaal park Dormitor. De klimbenen worden flink op de proef gesteld op de eerste klim van acht kilometer aan acht procent. Het heerlijke weer en de uitzichten maken het meer dan waard. De bloemenpracht maakt dat we veel stoppen voor het maken van foto’s. Na de dagelijkse cappucino met tres leches cake gaan we verder over de hoogvlakte.

Door een open landschap klimmen we gestaag door naar 1900 meter. We worden beloond met prachtige vergezichten. Er zijn meer fietsers op de weg. Twee keer stoppen we voor een praatje, met een bikepacker uit Leipzig en een sympathieke twintiger uit Litouwen. Vlak voor de pas regent het even, maar in de afdaling naar Žabljak blijft het droog.

In Žabljak verblijven we twee nachten op een matige camping met een prachtig uitzicht. De andere camping met de mindere reviews leek achteraf een betere keus. Als de was droog is, trekken we eropuit voor een stevige maar erg mooie wandeling langs drie meren: Jablan Jezero, Zminje Jezero en Crno Jezero.

De prijzen in Montenegro nemen op toeristische plekken soms West-Europese vormen aan. Maar als je een klein beetje oplet, ben je nog steeds erg voordelig uit.

Het klimwerk van de voorgaande dagen wordt beloond met een afdaling langs de rivier de Tara, tevens nationaal park. Bij de beroemde brug over de rivier houden we halt voor een Turkse koffie (bij gebrek aan cappucino). Hier zien we mensen aan een zipline over een afstand van één kilometer naar de andere kant van de canyon (de op één na diepste ter wereld) zoeven.

De twintig kilometer naar Kolasin gaan over een drukke weg. De gele hesjes gaan aan. Met gepaste afstand fiets ik achter Krista en kies een defensieve lijn (aangeleerd tijdens de motorrijlessen). Daarnaast werp ik een blik op elk achteropkomend voertuig. Enerzijds om me ervan te verzekeren dat ze ons hebben gezien. Anderzijds om te laten weten dat ik hen heb gezien. Een enkeling geeft ons erg weinig ruimte. Heelhuids bereiken we Kolasin waar we ons tegoed doen aan een cappucino met luxe croissant bij café Napoleon.

De rustige weg naar het meer van Plav gaat over een pas. Als we stil staan bij wegwerkzaamheden krijgen we bonbons aangereikt van een dame in een auto met een Servisch kenteken. Langs de hele weg worden we luid begroet en enthousiast aangemoedigd. Op verschillende plaatsen is de weg nat. Het lijkt erop dat we tussen de buien door fietsen.

Op enig moment spotten we drie honden die zich klaar maken voor de aanval. Een auto die achterop komt ziet het gebeuren, minder vaart en gaat tussen ons en de honden in rijden. Meestal knijpen we gewoon in de remmen en druipen de honden af. De meeste (zwervende) honden zijn ons buitengewoon goed gezind. Agressieve honden zijn gelukkig een zeldzaamheid en zien we vaker aan de ketting.

Restaurant en camping Lakeviews heeft een grote keurig onderhouden grasmat. Helaas is geen enkele meter vlak, met als gevolg dat we ‘s nachts van onze matjes schuiven. Net als in veel andere horeca gelegenheden, staat de muziek in het restaurant te hard en produceren de speakers een krakend geluid.

De volgende ochtend passeren we de grens met Albanië. We pauzeren op één van de duizenden (kleine) bunkers die Albanië rijk is. Tot mijn schrik stap ik in het gras net naast een balkanadder, een giftig exemplaar. Even eerder stak eenzelfde slang vlak voor onze neus de weg over. Na een korte stop bij een mooie waterval hoor ik mijn voorband leeglopen. Het is de eerste lekke band van onze tocht.

De afdaling van 1500 meter na de eerste klim is werkelijk spectaculair. Het ongerepte berglandschap is vergelijkbaar met wat ik in de hoge Andes van Peru en Bolivia heb gezien. In de verte dreigt onweer. Daarom breken we onze lunch na één broodje af.

Na een Snickers ijsco in Tamarë beginnen we aan de klim die op de afdaling volgt. In de klim ontmoeten we een Française en een Duitser die al jaren onderweg zijn met twee ezels en een hondje. Ze zien er gelukkig uit. De grensovergang geeft soms problemen met de ezels, maar uiteindelijk mogen ze altijd door.

In de lange hete klim met het nodige aantal haarspeldbochten wordt om de honderd meter reclame gemaakt voor Bavaria. Dat schept verwachtingen. We worden niet teleurgesteld. Op de pas hebben we keus uit een ruim assortiment gekoeld alcoholvrij Bavaria. We ervaren een heus “Zo, nu eerst een Bavaria” moment.

De afdaling brengt ons weer naar het laagland en de grens met Montenegro. In de verte zien we voor het eerst de Adriatische Zee. Krista helpt een schildpad met versneld oversteken en behoedt het dier hiermee van een voortijdig einde op de drukke weg. Ons doel voor vandaag, een camping aan het meer van Shköder, blijkt niet haalbaar. We eindigen in een hotel in Tuzi, een weinig interessant voorstadje van de hoofdstad Podgorica. We doen ons tegoed aan een flink bord pasta met cola om de calorieën en het vocht weer aan te vullen.

De tien kilometer voor het meer van Shköder (nationaal park) zijn vervelend druk. Helaas is er geen andere optie. Al het verkeer moet over dezelfde brug. Aan de andere kant bij Virpazar, daalt de rust weer op ons neer. Een uiterst mooie en rustige bergweg leidt ons door het nationaal park naar de mooi gelegen camping vlak voor Cetinje, de oude hoofdstad van Montenegro. Het is wederom een warme dag, het zweet komt uit alle poriën. De laatste kilometers gaan over gravel. Op de camping schuiven we aan voor een heerlijke bbq schotel voor acht euro per persoon. Na een inspannende dag smaakt alles twee keer zo goed.

Één van de bezienswaardigheden in Montenegro is – het uitzicht op – de baai van Kotor. Hiervoor klimmen we vierentwintig kilometer door nationaal park Lovčen. De afdaling naar Kotor is dertig kilometer lang. De haarspeldbochten zijn net als die van de Alpe d’Huez genummerd. In de afdaling worden getrakteerd op een fantastisch uitzicht op de baai. We delen de weg met de bussen vol toeristen van de cruiseschepen die we in de verte zien liggen. De bussen laten ons passeren omdat we op de fiets sneller zijn in de afdaling.

In Kotor hebben we een rustdag. In de praktijk betekent dat dat we onze spullen wassen, onderhoud aan de fietsen plegen, boodschappen doen en de route voor de komende dagen plannen. Beide nachten slapen we erg diep. Het zal de intensieve inspanning zijn die we de afgelopen dagen hebben geleverd. Lichamelijk gezien we verteren het goed. Langs de baai van Kotor trappen we de volgende dag dertig vlakke kilometers naar de grens met Kroatië.

Periode: 3 t/m 12 juni 2023
Afstand: 488 kilometer
Geklommen: 7.276 meter