Vanuit Durango neem ik de Western Express. Dat klinkt als een avontuurlijke treinreis. Het is echter de naam van de fietsroute door het verlaten zuiden van Utah. Geen spoorweg te bekennen. Het gebied wordt als moeilijk beschouwd. Niet alleen vanwege het terrein, maar ook door extreme temperaturen, lange afstanden zonder services en gebrek aan water.
Het gebied ten noorden van Durango, rondom Silverton, schijnt landschappelijk erg mooi te zijn. Het past niet in mijn route. Ik ga in westelijke richting over de weg die ik de vorige dag met de auto heb afgelegd. Ook bij daglicht valt de weg een beetje tegen. Misschien ben ik teveel verwend de afgelopen weken. De weergoden zijn me in ieder geval gunstig gestemd.
Er is één plek in de Verenigde Staten waar vier staten samenkomen. Heel toepasselijk de Four Corners genoemd. Sinds oudsher het leefgebied van de Hopi, Pueblo en de Anasazi indianen. Hier fiets ik. Mesa Verde National Park ligt niet toevallig op mijn route. Een nederzetting van honderden rotswoningen, ook wel cliff dwellings genoemd. Een hoge vorm van beschaving in de 12e en de 13e eeuw. De weg naar het einde van het park is 21 mijl en bepaald niet vlak. Wel erg mooi. Hoog ook.
De cultuur van de indianen fascineert me. Één van de redenen waarom ik voor dit continent heb gekozen. En niet voor het verre oosten. De eeuwenoude voorgeschiedenis speelt tot op heden een belangrijke rol in de huidige cultuur van de indianen. Belangrijkste bron van inspiratie bij alles wat ze doen. Leven in harmonie met de natuur. Niet meer nemen dan nodig is. Respect voor mens en dier. Dat soort dingen. Intrigerende levensstijl.
Beetje jammer dat de Spanjaarden hier destijds weinig respect voor hadden. En later de Amerikanen. Het keurslijf dat zij in gedachten hadden, pastte de meeste indianen niet. Veel indianen leven tegenwoordig in reservaten waar een beperkte vorm van autonoom bestuur geldt. Relatief hoge werkloosheid en drankmisbruik.
De dure camping in Mesa Verde sluit. Daarom verhuis ik na mijn bezoek naar een camping buiten het park. De dag erop een korte rit naar Dolores. Daar gaat de versleten achterband om het voorwiel. De minder versleten voorband gaat om het achterwiel. De dag erop rijd ik de “nieuwe” achterband twee keer lek. Een doorn en een dikke kram.
In Dolores gaat het jachtseizoen de volgende dag van start. Een groepje jagers uit Californië is ingeloot voor een permit. Één van hen klappert met zijn oren als ik hen vertel over mijn trip. “I’ll buy you a pizza!” besluit Mark ferm. En ik moet langskomen als ik in Calafornië ben. Ik ben geen vegetariër maar heb weinig op met jagen. Niet echt mijn ding. Door de oprechte bewondering besluit ik om het aanbod niet naast me neer te leggen.
In Dove Creek weet men alles van pinto bonen. Dat komt omdat ze die hier al bijna honderd jaar verbouwen. Het is de boon van de indianen de hier ooit leefden. Blanken hebben eeuwenoude zaden weer tot leven gebracht. Ik overweeg een zakje te kopen. Er zitten namelijk veel proteïnen in. Kooktijd drie uur. Laat maar. Dan is mijn brandstoffles in één keer leeg. En ik wil geen drie uur wachten aan het einde van een fietsdag.
“No services next 74 miles” vermeldt mijn kaart. Dat is tussen Blanding en Hite. En na Hite “50 miles no services”. Klinkt als een heerlijke rustige weg. En dat is ook zo. Na Blanding neemt het landschap zelfs spectaculaire vormen en kleuren aan. Het lijkt alsof de roodbruine aarde op sommige plekken open is gescheurd. Overal lage dorgroene struiken. Bomen in felgele herfstkleuren langs het weinige water dat door het landschap stroomt. Een schitterend contrast. Ik daal hard af en moet even hard weer omhoog.
Kamperen kan in Natural Bridges National Monument. De kleine campsite is vol. De volgende is 50 mijl verderop in Hite. Geen optie. Ik maak een rondje op de campsite. Alle plekken hebben ruimte voor een voertuig en een tent. Ik vraag aan een ouder stel of ik mijn tent op de lege plek achter hun RV mag opzetten. Ze hebben zelfs een eigen plek voor mij in de aanbieding. Blijkt dat ze speciaal voor hun tweede voertuig een extra plek in gebruik hebben. Voor gepensioneerden kost dat slechts 5 dollar en het zijn tevens de regels van het park.
Mijn buurman is wandelaar van beroep en heeft zijn eigen bedrijf. Er zijn minder leuke beroepen. Hij is net terug van een meerdaagse trip met een groep en blijft nog even hangen. De voormalig hoogleraar is de jongste niet meer. Maar fitter dan menigeen die de helft jonger is. Hij heeft een douche voor mij. Zo’n zwarte waterzak die je in de boom moet hangen. In het maanlicht spoel ik me af. Heerlijk na een warme dag.
Een nieuwe dag, een nieuw landschap. De bekende rode canyons. Miljoenen jaren geleden was dit deel van de Verenigde Staten een ondiepe zee. In de miljoenen jaren die volgden heeft erosie haar werk gedaan. Nergens ter wereld zijn de aardlagen zo bloot gelegd. Een speeltuin voor geologen. Afdalen met wind tegen. Dat schiet niet op. Toch genieten.
Hite is geen plaatsje maar een recreation area. Er is een benzinepomp met een paar planken levensmiddelen. In mijn gids lees ik dat de shop op maandag is gesloten. Het is maandag. Bij het bezoekerscentrum van Natural Bridges National Monument is aangeplakt dat er geen services zijn in Hite. Jack is de enige bewoner langs de weg naar Hite. Volgens hem is de shop elke dag van 11 tot 4 geopend. Een automobilist verderop weet te vertellen dat de shop om 2 uur sluit, hij is er net nog geweest. Ik stamp op de pedalen en sta om kwart voor twee voor een gesloten deur. Geopend van 8 tot 12. Gesloten op woensdag en donderdag. Geen toetje op moeders verjaardag.
Hite ligt aan lake Powell. Het op één na grootste stuwmeer van de Verenigde Staten. Een recreatieplas met 3000 kilometer oeverlijn. Kamperen is gratis met de America the Beautiful Annual Pass. De kortere dagen van 50 mijl bevallen me wel. Evenals het weer hier in oktober. Overdag aangenaam warm tot heet, ‘s nachts rond het vriespunt.
De spectaculaire canyons maken plaats voor een uitgestrekt vlak landschap waar nauwelijks iets groeit. De weg is recht en lang. Nauwelijks verkeer. Hanksville is het volgende plaatsje op de route. Altijd weer een verrassing wat je aantreft. In Hanksville zijn dat vier tankstations, twee motels, een camping, lunchroom en een paar huizen. Voor de bananenshake met cookies kom ik nog een keer terug.
Het gaat verder langs de Fremont River door Capitol Reef National Park. Wederom Canyons. De Fremont indianen hebben hier petrogliefen achtergelaten. Inscripties in de rotswand. Het toeval wil dat ik net op tijd ben voor de “ranger talk”. De dame in kwestie heeft antropologie gestudeerd. En laat ons meer ontdekken dan op het eerste oog is te zien.
De dag eindigt in Torrey, halverwege de helling van de Boulder Mountain. Hier woont Lymann, mijn WarmShowers host voor twee nachten. Met een kersentaart hobbel ik over het zandpad naar zijn “cabin”. Een fantastisch gelegen vrijstaande woning in het canyonlandschap.
De vorige Nederlanders waren hier voor een retraite. En liepen drie weken naakt door en rond het huis. Had hij geen moeite mee. Mediteren doet hij zelf ook, vier keer per week. Ik ben nieuwsgierig en krijg een introductie. In kruiszit op een kussen, wierook en de gong. Een half uur gedachten “absorberen”. Het verbaast me dat ik zo lang stil kan zitten zonder in slaap te vallen. De tijd ging verrassend snel. Na de sessie komen we tot de conclusie dat hardlopen en fietsen ook een vorm van mediteren kan zijn. Daar houd ik het voorlopig bij.
Zelfs een gehucht als Torrey heeft “tv on demand”. Tree of Life, een nieuwe film met Brad Pitt en Sean Penn. Oersaai, langer dan een uur houden we het niet vol. De B-serie Walking Dead houd ons wel wakker.
Na een rustdag ga ik verder met de beklimming van Boulder Mountain. Een van de weinige plekken in dit gebied waar bomen groeien. Mooie vergezichten over het gegroefde landschap. Op een uitkijkpunt krijg ik een hotdog van Mark uit Salt Lake City. Tien minuten voor mij fietst een Zwitser vertelt hij.
In de afdaling haal ik hem in. De Zwitser heet Chris. Gestart in Alaska en onderweg naar Los Angeles. Samen fietsen we een stuk op. We hebben dezelfde camping in gedachten. Vlak voor de camping krijgen we gezelschap van Scott op de racefiets. Hij logeert in een huis van vrienden. Het enige huis hier in de wijde omtrek. Hij nodigt ons uit voor de nacht. Een unieke plek aan de Escallante River. Een korte hike met Scott eindigt in het donker. Scott is eigenaar van een IT bedrijf. In tien jaar tijd heeft de familieman niet langer dan zes dagen aaneengesloten vakantie gehad. Onze reisverhalen zetten hem aan het denken. Desondanks in alle opzichten een levensgenieter, bijzonder open minded en prima gezelschap.
Pas na het middaguur nemen we de volgende dag afscheid van Scott. Om half twee hebben we vijf mijl op de teller. We worden ingehaald door een Frans/Chinees stel op een tandem. Ook onderweg naar Argentinië. In Escallante lunchen we met zijn vieren bij de Subway. Chris en ik houden het hier na 16 mijl voor gezien en zoeken een plaatsje op de camping. Op de camping komt een jong stel – wederom uit Salt Lake City – naar ons toe. Of we zin hebben in pizza. Enigzins verward door zoveel gastvrijheid gaan we in op dit aanbod. Even later komen Rob en Lucy terug met de mededeling dat de pizza over drie kwartier in het restaurant voor ons klaar staat. Ze wensen ons een goede reis en gaan er tot onze verbazing vandoor.
Er is koud weer op komst. Met kans op sneeuw. Geen aantrekkelijke vooruitzichten. Snel naar Bryce Canyon National Park. Hier boeken we op de campground een plek voor twee nachten. De volgende dag zonder bagage de parkroad op en neer. Bizar landschap. Veel foto’s. Bryce Point biedt het mooiste uitzicht. Aan het eind van de middag hebben we nog tijd voor de korte Navajo hike over de bodem van het landschap. ‘s Avonds is het koud, Bryce ligt hoog. Bij het kampvuur is het goed uit te houden.
In Panguitch delen we een motelkamer. Twee nachten. De voorspelde sneeuw valt. Het blijft koud. We boeken een nacht bij. Daarna sluit het motel. In Panguitch is altijd wat te doen. Net als in Almelo. Er is één kruispunt met verkeerslichten. De eigenaar van het motel zweert dat hij verhuist als er nog een verkeerslicht bijkomt. Chris en ik besteden de vrije tijd aan onze blogs. En er is baseball. We zien de legendarische 6e wedstrijd tussen de St. Louis Cardinals en de Texas Rangers in de World Series.
Tijd om verder te gaan. Voor ons ligt de hoogste pas van onze tocht tot nu toe. 10500 feet oftewel 3200 meter. Voor vertrek nog even skypen. Het is de laatste vrijdag van de maand. In Zwolle zitten vrienden gezellig in de kroeg aan het bokbier. Ik krijg iedereen even te spreken. De stemming zit er aardig in aan de andere kant.
Na een mooie en lange klim nemen Chris en ik hartelijk afscheid. Chris gaat verder over de “loneliest road in America” naar het westen. Ik ga via Zion National Park naar het zuiden richting de Grand Canyon.
Periode: 12 oktober t/m 28 oktober 2011
Foto’s: USA – Western Express
Vasilis 19 December 2011
In de herfst door de V.S. reizen. Dat lijkt me wel wat. Inspirerend verslag en foto’s! Veilige en lekke band vrije reis verder!
Gert 19 December 2011
Hoi Wim,
leest weer lekker weg. Klinkt allemaal fantastisch, nou ja behalve de lekke banden.
Yvonne 19 December 2011
En ben je inmiddels tot diepere inzichten gekomen tijdens het meditatief fietsen Wim?
Leuk om je nu ook eens fietsend te zien trouwens. Dankzij je tijdelijke fietsmaat.
Keep save!
Martijn 22 December 2011
Held,
En wederom weer een prachtig stukje proza. Compliment!
Ik denk dat ik binnenkort eens ga aansluiten bij die lui bij dat bokbier. Lijkt me wel weer aardig je te spreken. Laat maar één van die vrienden me even mailen voor de volgende afspraak.
Maar afgunst is wat me eigen maakt als ik je stuk lees; en dan wel op een positieve manier. Toch goed zeg dat je deze stap hebt genomen, Hence de aanhef.
Zat even op de kaart te kijken waar je nu 9 uur geleden was. De bocht om, LA en San Diego door en dan is het alweer exit USA. Tsss.. Niet te hard fietsen hoor!
Hou je taai,
M
Marchje en Geert Tinus 23 December 2011
Lieve Wim,
Nu wij in Amerika geweest zijn hebben wij met eigen ogen gezien wat jij meemaakt. Wat een geweldige natuur in het westen van Amerika, het gebied van de canyon’s en natuurparken. Maar we weten nu ook welke grote afstanden jij op de fiets moet afleggen om van de ene naar de andere plaats te komen. Lange rechte wegen en enorme vlaktes. We hebben alleen maar meer respect gekregen voor hetgeen jij doet.
Ook mooi is dat wij op plaatsen geweest zijn waar jij op de fiets al was en nu wij weer thuis zijn zien we vandaag (23-12) dat je bij de pier van Santa Monica Beach bent in Los Angeles. Hier hebben wij op de tweede dag van onze reis ook gestaan.
We vinden het fijn dat we samen met jou en Janina een week in San Francisco zijn geweest en gemerkt hebben dat je nog steeds veel plezier in je reis hebt.
Wij wensen jou vanuit Tynaarlo een fijne kerst toe en een heel goed nieuw jaar. Veel Succes de komende tijd.
Liefs, mam en pap