Wimsalabim

Avonturen op de fiets

Baja California Sur

In Guerrero Negro krijg ik mijn Spaanse nickname: Memo. Guillermo is het Spaanse equivalent van Willem. Guillermo wordt vaak afgekort tot Memo. Ik ben in eerste instantie niet erg gelukkig met de betekenis van Memo in de Van Dale. Suf, dom, stom, sukkelig. Verifieer daarom links en rechts of het verhaal klopt. Naar het schijnt. Zodoende ga ik hier als Memo door het leven.

Guerrero Negro heeft haar naam gekregen in de tijd dat walvissen hier in grote getale werden gevangen. Het stadje heeft de grootste zoutwinning, populatie walvissen en visarenden ter wereld. Wij komen voor de walvissen. Het is nog wat vroeg in het seizoen. Op het hoogtepunt, midden februari, zijn er zo’n 2500 in de baai. Elk jaar komen ze vanuit Alaska om hun jongen te baren. Het zoutgehalte van het zeewater is hier met 4,5% gemiddeld 1% hoger dan elders. Waardoor het drijfvermogen hoger is.

Om acht uur dobberen we op een bootje in de baai. ‘s Ochtends is het water rustig. De omgeving van de baai alleen al is de moeite waard. Een strakke blauwe zee en witte zandduinen op de achtergrond. Hoe vaak komt het voor dat een walvis onder het bootje omhoog komt vraag ik me af. De walvissen stellen ons niet teleur. Voor een goede foto moet je alert zijn. Ik heb één lucky shot. Op de weg terug passeren we een vogelreservaat en de schepen vol met zout. Geslaagde tocht!

Met de wind in de rug trappen Lukas en ik 150 kilometer naar San Ignacio. Een palmenoase in de woestijn. Na zo’n lange dag hebben we hier wel een rustdag verdiend. Veel geld uitgeven kan ik niet. De Western Union is gesloten en de geldautomaten die we passeerden deden het niet. Banamex, een grote bank, accepteert mijn passen sowieso niet. Net als die van Lukas. Ik moet nu al mijn noodvoorraad Amerikaanse dollars aanspreken.

Op onze tweede dag in San Ignacio komen Maria en Nathan ook aanwaaien. Samen met twee Amerikaanse motorrijders, Michael en Kurt. Twee wijnboeren uit de Napa Valley, nabij San Francisco, die de backroads van Baja California verkennen. Samen eten we taco’s op de mooie plaza. Ze nodigen ons uit om de volgende ochtend bij hen te ontbijten.

Na een gezellig ontbijt met vers zelfgebakken brood en fruit stappen we laat in de ochtend op de fiets. Door een mooi canyonlandschap bereiken we de oostkust. En zien we voor het eerst de Sea of Cortez. In Santa Rosalita houden we halt voor de nacht. Een gemoedelijk stadje met een kerk van metaal. Eind 19e eeuw stond deze kerk, ontworpen door ene Eiffel, op de wereldtentoonstelling in Parijs.

Ten zuiden van Mulugé komen we langs mooie en rustige strandjes. Op playa El Coyote stoppen we voor een vroege lunch. Met zijn vieren, want die dag fietsen Lukas en ik samen met Maria en Nathan. Maria is haar fietsdagen aan het aftellen. Haar bestemming is Guatemala. Haar tocht is een project. Ze heeft geld ingezameld voor de bouw van een nieuwe school. Natuurlijk wil ze graag met eigen ogen zien wat er met het geld is gebeurd. Voor het laatste stuk over het vasteland heeft ze een lift van iemand die ze eerder heeft ontmoet.

Het strand bevalt ons prima. We komen die dag niet meer in beweging. Pelikanen demonstreren voor onze neus hun merkwaardige duikkunsten. Telkens lijken ze ongecontroleerd in het water te crashen. Om vervolgens in tegenovergestelde richting weer boven te komen. In het avondschemer koken we ons potje. In de hutjes op het strand rollen we onze matrassen en slaapzakken uit. Met het geluid van de kabbelende golven vallen we in slaap.

De volgende ochtend is Nathan uit zijn hum. Hij kan het gezelschap van Lukas en mij niet echt waarderen. Dat is wederzijds. Het geduld van Maria is echter ook op. Nathan vertrekt alleen. In Loreto belanden we toevallig in hetzelfde hotel. Maria kruipt bij ons op de kamer. Loreto is een gepland toeristisch bolwerk dat door de economische crisis niet tot wasdom is gekomen. We houden er een rustdag. Hier nemen we afscheid van Maria met een gezellig etentje. De volgende dag stapt ze op de bus naar La Paz.

Lukas en ik verlaten Loreto op de fiets. Weer het binnenland in. Met een flinke klim. Dorstig weer. Ik drink 1,2 liter cola tijdens de lunch. Met een lange afdaling van 1% komen we in landbouwgebied. Lange rechte en saaie wegen. We trappen lekker door en halen Ciudad Constitucion. Met 150 kilometer verder dan we hadden gepland. Wildkamperen is daardoor niet nodig, we betrekken een comfortabele hotelkamer. En sinds lange tijd eten we weer eens pasta.

Door de ongeplande lange dag van gisteren, heb ik de mijlpaal van 15.000 kilometer gemist. Dan maar een foto van 15.015 kilometer op mijn fietscomputer. We fietsen verder en komen na de middag weer in cactusland. Vandaag ontkomen we niet aan een nachtje wildkamperen. We vinden na 130 kilometer een mooi plekje uit het zicht tussen de cactussen. Naar La Paz is het de volgende dag nog 70 kilometer.

In La Paz betrekken Lukas en ik een kleine kamer in knusse Pension California. Hier krijg ik het bericht van het reisbureau dat mijn vlucht van Havana (Cuba) naar Cancun (Mexico) is geannuleerd. AeroMexico heeft besloten om geen rechtstreekse vluchten meer aan te bieden. Dat kan zomaar. In mailtje van het reisbureau wordt alleen gevraagd of ik mijn ticket wil annuleren en uitgelegd hoe ik mijn geld terug kan krijgen.

AeroMexico heeft een alternatief, namelijk een indirecte vlucht via Mexico City. Je zou verwachten dat ze dat als pleister op de wond aanbieden. Not. Ook niet als ik erom vraag. Ik kan alleen mijn geld terug krijgen als ik mijn hele ticket, inclusief heenvlucht, annuleer. Om deze procedure op te starten moet ik 25 euro betalen aan het reisbureau. Dan krijg ik mijn geld in 3 tot 6 maanden terug. Het reisbureau doet alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Klantgerichtheid in de reissector.

Tien dagen voor de vlucht naar Cuba moet ik opeens mijn hele reis opnieuw boeken. De vluchten vliegen de deur uit. Blijkbaar zijn er meer mensen naarstig op zoek naar nieuwe tickets. Ik ben gebonden aan data. Want in Cancun komt Bas een weekje langs. En hij heeft zijn vlucht ook al geboekt. Tot mijn spijt is de beste optie om mijn vlucht opnieuw bij AeroMexico te boeken. Voor ruim 100 euro meer.

Zowel heen- als terugvlucht zijn nu minder gunstig. Ik heb een nacht op de tussenstop in Mexico City. En ik kom een dag later aan. Het reisbureau heeft drie overnachtingen voor mij geboekt in Havana. Dit was volgens hen verplicht bij aankomst in Cuba. Dat blijkt achteraf niet zo te zijn. De boeking moet worden aangepast. Naar twee nachten, want drie nachten is niet meer mogelijk. Alleen het aanpassen van de reservering kost 50 euro. Ik schiet uit mijn slof. Ik regel het zelf wel. Niet heel eenvoudig omdat bijna alles in Cuba via reisbureaus loopt. Maar ook niet onmogelijk. Ik vind een e-mail adres van het hotel, stuur een mail en krijg de bevestiging dat de reservering is aangepast.

Wat is de toegevoegde waarde van een reisbureau in een situatie als deze?

In La Paz heb ik met Annie afgesproken. Annie uit Boston. Ontmoet tijdens mijn verblijf bij Philip in Whitehorse, Canada. Ze werkt tijdelijk in een indianenreservaat in Arizona. En had wel oren naar een korte break. We boeken twee tours voor de komende dagen en bezoeken een reptielenverblijf. De eerste tour, snorkelen met whale sharks, vinden we geen succes. De dagtrip naar Espíritu Santo wel. Volgens de reisgids één van de mooiste eilanden ter wereld. Eerst naar de kolonie zeeleeuwen. Hier gaan we weer snorkelen. In wetsuits want het water is fris ondanks het mooie weer. De jonge zeeleeuwen zijn nieuwsgierig en komen erg dichtbij. Wanneer we hebben afgemeerd voor de lunch, worden er walvissen gespot. Als de bliksem weer in de boot. Op het moment dat we om willen keren komen ze opeens dichtbij boven water. Machtig!

Susan, een collega van Annie, woont in Todos Santos. Dat ligt op de weg naar het vliegveld in San Jose del Cabo waar Annie twee dagen eerder vertrekt dan ik. Annie en ik huren een auto. Andreas en Kate, een Duitser en een Canadese, rijden met ons mee. Ik neem afscheid van Lukas. Hij gaat met de boot naar het vasteland en fietst daar verder. Waar en wanneer zijn tocht eindigt weet hij nog niet. Hij moet in ieder geval tussentijds terug naar Zwitserland voor de jaarlijkse dienstplicht.

Het nationale park Sierra de Laguna blijkt vanuit Todos Santos niet met onze huurauto bereikbaar. Daarom doen we met zijn vieren een korte hike naar een verlaten baai aan de kust. ‘s Avonds ontmoeten we Todd en Susan in het beroemde hotel California. Het gezellig stel leidt ons langs de bars met de beste cocktails. Nadat we afscheid hebben genomen van Andreas en Kate prikken we een vorkje in een uitstekend tapas restaurant.

Todos Santos is een klein, maar duur Amerikaans toeristenoord. Todd beheert even buiten de bebouwde kom een plantage met palmbomen. Ze wonen er onder een grote overkapping zonder muren. Ondanks het warme klimaat zo nu en dan toch ietwat aan de frisse kant volgens Susan. De volgende ochtend nemen Todd en Susan ons mee naar het strand. Even na de middag rijden Annie en ik naar San Jose del Cabo waar ik haar op het vliegveld afzet. Terug naar Arizona. Ik zoek een hotel in de overtoeristische stad.

De volgende ochtend lever ik de auto in op het vliegveld. Op de weg terug scoor ik een grote doos voor mijn fiets. Van geëmigreerde Spanjaard krijg ik spontaan een lift aangeboden voor fiets en doos. In de garage van het hotel knutsel ik er een mooie fietsdoos van. Deze past in de taxi die mij de volgende dag naar het vliegveld brengt. De medewerkers op het vliegveld zijn uiterst behulpzaam. Met zijn vieren plakken we de doos vol met grote rode “handle with care” stickers. Een van de medewerkers, die een naamgenoot blijkt te zijn, is bijzonder geïnteresseerd in mijn reis. Hij wenst me veel plezier op Cuba.

Periode: zaterdag 7 januari t/m vrijdag 27 januari 2012
Foto’s : Mexico – Baja California Sur
Route : http://g.co/maps/w3qd4

Next Post

Previous Post

7 Comments

  1. Bert ten Oever 6 March 2012

    Hé Wim,
    Het blijft leuk om je verhalen te lezen. Ik ben eigenlijk wel een beetje jaloers!!! Ik kijk al weer uit naar de verhalen over Cuba en de rest van je reis.
    Groet,
    Bert

  2. Harold 6 March 2012

    Mooie verhalen en dito foto’s, Memo !

  3. Michael 11 March 2012

    Hey Wim, glad to see you are still on your adventure. Take care.

  4. Erna en Andre 23 March 2012

    Het blijft leuk om je verhalen te lezen en je foto’s te bekijken. Prachtige foto’s. We wensen je een goed tocht en heel veel plezier verder.

  5. Richard,Karen,Iris en Jorn 27 March 2012

    Hoi Wim, Net even weer een paar mooie verhalen van je gelezen en foto’s bekeken. wat een mooie tocht. kijken al weer uit naar het volgende verhaal.Heel veel plezier.

    Groeten, Karen, Richard, Iris en Jorn

  6. Harry Prins 4 April 2012

    hola Wim, verrassend om van jouw tocht te lezen en foto’s te zien.
    Dat is wat anders dan Windesheim.
    Het ga je goed!

  7. cos 7 April 2012

    haai, wim
    fijne paasdagen gaat nog goed he ?
    nog veel fiets lol
    groetjes van cos

Leave a Reply to Harry Prins Cancel reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

© 2024 Wimsalabim

Theme by Anders Norén