Wimsalabim

Avonturen op de fiets

Costa Rica

San Jose blijkt een weinig interessante stad met – en misschien wel daarom – veel erotische shops. Ik ben blij dat ik eerst een week aan de kust in El Salvador heb vertoefd alvorens naar de hoofdstad van Costa Rica te vliegen.

De afgelopen weken was ik met mijn gedachten veel in Europa. Op een gegeven moment had ik het idee om mijn tocht daar voort te zetten. Ook had ik zin om weer eens thuis te zijn, onder familie en vrienden te zijn. Ik dacht zelfs aan werk. Wat is er aan de hand? Een mid-trip crisis?

Het heeft even geduurd voordat ik besefte wat er precies loos is. Feit is dat de hitte me parten speelt. Sinds ik Guatemala heb verlaten, boeit het landschap me minder. En door mijn beperkte spaans heb ik minder interessante contacten. Dit alles maakt dat er minder sprake is van het grote genieten.

Wat ga ik doen? Panama is niet ver meer. Ik boek een vlucht naar Quito. Het oorspronkelijke plan. Daar zien we wel weer verder. Mijn verstand zegt dat ik spijt krijg als ik mijn trip niet voortzet. Daarnaast heb ik het idee dat ik me in het Andes gebergte meer thuis ga voelen.

In de hostal in San Jose plan ik de route naar Panama City. Dagetappes, compleet met hoogteprofielen. Ik skype met familie en een paar vrienden. Om de hoek is een restaurant met een dagmenu voor slechts $4. Costa Rica is echter veruit het duurste land in Midden Amerika.

Klaar voor vertrek. De eerste dag is kort met de nodige hoogtemeters. Tussen San Jose en de zuidkust ligt een gebergte. Onderweg koop ik energierepen in een supermarkt. Bij de kassa worden EK voetbalplaatjes verkocht. Santiago is de eerste stop op de route. Ik neem een kamer in het minst onaantrekkelijke hotel. Op het menu in het restaurant ernaast staat rijst met kip en kip met rijst. Dat is geen grap. De supermarkt daarentegen heeft een uitgebreid assortiment.

De tweede dag brengt me naar de kust. Om negen uur ‘s ochtends is het al woest heet. De lange klim gaat me niet makkelijk af. Asfalt wordt gravel. Waardoor de afdaling naar de kust ook de nodige inspanning kost. Het blijkt dat ik 30 kilometer verder moet dan gedacht. De helft van het rekenfoutje komt voor rekening van Google Maps, de andere helft voor mijzelf. Uitgeput zit ik een tijdje onderuit gezakt in de schaduw voor een supermarkt nabij Quepos. De kustweg is weer verhard. Met de wind in de rug haal ik Tipi Jungla. Met 130 kilometer op de fietscomputer.

“Welkom Wim!” lees ik op een bordje bij de ingang. Ik ben twee nachten te gast bij Mario en Manon. In een teepee. Mario heeft lange tijd in Amsterdam gewoond en gewerkt. Onlangs is hij teruggekeerd naar zijn geboortegrond. Met Manon uit Zeeland. En Tipi Jungla opgezet. Op een kilometer van de kust waan ik me midden in de jungle. Samen met de nodige mosquito’s. Het is vochtig heet. Halverwege de middag breekt de hemel open. Het regenseizoen is begonnen.

Met Mario ga ik op zoek naar de top 4 kikkers van Costa Rica. En we vinden ze. Sommige zijn overdag actief en andere ‘s nachts. We banen ons met laarzen een weg door de jungle. De kleinste kikker maakt het grootste kabaal. Makkie, denk ik. Na een dik uur vinden we er eentje. ‘s Avonds vieren we het feit dat ik precies één jaar onderweg ben. Met een speciaal drankje bij het avondeten. Er is nog een Nederlands stel. Gezellig. Het eten is hier prima voor elkaar. Net als het uitzicht over de jungle naar de zee.

Een vals platte etappe brengt me naar Palmar Norte. Wederom uitputtend heet. Ik overnacht in één van de kamers naast een EHBO post. De badkamer is geschikt voor minder validen. Met airco en WiFi heb ik niets te klagen.

Om zeven uur zit ik weer op de fiets. Na een karig ontbijt. Er was weinig voedzaams te vinden in het dorp. Ik maak een ommetje via San Vito. Daar woont een vriendin van de moeder van een vriendin. Met haar man. Daarvoor moet ik de bergen in. Eerst langs een rivier stroomopwaarts. Dan begint de klim naar 1200 meter. De zon is er ook weer. We zijn even geen vrienden. Ik heb hoofdpijn, ben misselijk en kijk scheel. Dat lijken me de symptomen van mijn eerste zonnesteek ooit. Met veel stops haal ik San Vito. Alison en Michael wonen ‘even’ buiten het dorp. Vijf kilometer met 200 hoogtemeters extra. Een dame – ook op de fiets – rijdt met me op.

Alison en Michael zijn pensionado’s uit de Verenigde Staten. Beiden hebben bij de muziektak van Warner Bross gewerkt. In de hoogtijdagen van de Rolling Stones, the Beatles en Bob Dylan. Ik ben twee nachten te gast in hun riante gastenverblijf. Het ontbreekt me aan niets. Met Alison bezoek ik de Wilson Botanical Gardens. Met alle palmsoorten ter wereld en nog veel meer. Alison doet er rondleidingen als vrijwilliger. Als fervent vogelaar heeft ze een scherp oog voor vogels. Ik maak een donatie als dank voor hun gastvrijheid.

Vanuit San Vito daal ik 1400 meter af naar zeeniveau. Dan is het niet ver meer naar de grens met Panama. Ik haal een stempel aan beide zijden, maar had ook ongehinderd door kunnen fietsen.

Periode: 21 mei t/m 1 juni 2012
Foto’s: Midden Amerika – Costa Rica
Route: http://goo.gl/maps/Jrpg3

Next Post

Previous Post

4 Comments

  1. vic 16 August 2012

    Wat is er aan de hand? Een mid-trip crisis?…

    ik kan het me voorstellen wim..

    maar had ook ongehinderd door kunnen fietsen…doen!!

    groetjes uit een warme zwolle..[ ik denk niet aan het werk hoor]

    en nog veel fietsplezier..ga nu je foto’s bekijken..

  2. Bert ten Oever 17 August 2012

    Moi Wim,
    Je beleeft heel wat zo. Ik kan me voorstellen, dat het enig moment wat veel van het goede is. Neemt niet weg, dat het mij een geweldig avontuur lijkt. Hoe is het nu in de Andes? Valt het mee?
    Veel plezier en ik kijk weer uit naar de volgende verhalen en foto’s. Wat trouwens prachtige plaatjes heb je bijgevoegd. Schitterend!
    Veel plezier verder.

  3. Sebastiaan 17 August 2012

    Hoi Wim,

    Ik heb je lang niet gezien maar wel via het internet gevolgd. Ik vind het fantastisch om te zien hoe je de reis die je wilde maken nu aan het maken bent. Ik word er een beetje jalours van. Ik wens je nog oneindig veel meer mooie ervaringen en hoop je ooit nog is te spreken zodat je er over kan vertellen.

    Zet’m op, zet voort!

    Groeten
    Sebastiaan
    (expertise-it)

  4. Martijn 20 August 2012

    Held,

    Blijft toch weer een genot je stukken te lezen. Je analyse van je mindere Spaans en de ‘halverwege’ lijkt me raak. Ik zal weer eens Skype aanslingeren; misschien kom ik je tegen.

    Zettem op!

    M

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

© 2024 Wimsalabim

Theme by Anders Norén