Op een uitzichtpunt langs het Titicacameer stopt er een Nederlandse brandweerwagen naast me. Je verwacht het niet. Uit de truck stapt Wilbert van Bike Dreams. Die herken ik nog van de Fiets en Wandelbeurs. Ze zijn met een groep van 32 fietsers onderweg van Quito naar Ushuaia. Er zijn twee trucks mee voor de begeleiding. Wilbert nodigt me uit voor het diner in Copacabana. Dat is ook mijn bestemming voor vandaag.
Even verderop is een feest aan de gang. Ter ere van Maria de la Merced. De katholieken weten altijd wel een reden voor een feestje. De aanwezigen hebben zich flink uitgedost. Er wordt veel gedanst en gedronken. Van verschillende kanten krijg ik bier aangereikt. Ik bedank vriendelijk. Er moet nog gefietst worden. Brood met stukken chocolade als lunch. Wat een genot. Ik neem de afslag naar Copacabana. Krijg gezelschap van Javier op zijn mountainbike. In trainingsbroek en sweater. Hij traint voor de ronde van Bolivia. Een achtdaagse koers in november. Vorig jaar wist hij zich niet te kwalificeren. Dit jaar wel.
In Yungay wissel ik mijn Peruviaanse soles voor Boliviaanse Bolivianos. Javier wijst me de weg. Ben erg blij met de wisselkoers app op mijn iPod. Bij de grens nemen we afscheid. Ik wens hem veel succes. De gemiddelde amateur in Nederland zou zich schamen op zo’n fiets. Maar ik wed dat mijn Boliviaanse vriend ze er allemaal af fietst. Bij de douane van Peru haal ik een stempel. Lever een formulier in bij de immigratie. Aan Boliviaanse zijde haal ik ook een stempel. Klaar is Kees.
In Copacabana neem ik mijn intrek in een gerieflijke hotelkamer op de begane grond met uitzicht op het Titicacameer. En dat voor 100 Bolivianos per nacht, oftewel 14 USD. Weliswaar boven mijn budget, maar op gezette tijden gun ik mezelf wat luxe. De dames en heren van Bike Dreams zitten in het hotel aan de overkant van de straat. Het blijkt een internationaal gezelschap van Nederlanders, Belgen, Duitsers, Britten, Australiërs, Amerikanen en een Fin. Ze worden goed verzorgd. Soep, brood, salade en bier. Ik prik een vorkje mee. Tot mijn verbazing eten ze daarna nog een hapje buiten de deur.
De rustdag staat in het teken van een bezoek aan Isla del Sol. Een rots- en heuvelachtig eiland waar volgens de legende de zoon van de zon is geboren. Een boot met twee motoren brengt ons ernaar toe. Slechts één motor werkt en deze hapert af en toe. De overtocht duurt daardoor ruim twee uur. Het eiland doet Grieks aan, hoewel ik daar nooit ben geweest. Er zijn veel ruïnes uit de 15e eeuw. De mooi aangelegde wandelroute over het eiland voert er langs. Ik heb gezelschap van een paar mensen uit de crew van Bike Dreams. Op drie punten dienen we tol te betalen. Dat doet afbreuk aan de beleving. ’s Avonds eet ik een hapje met Wilbert, zijn vrouw Susan, kok Jaap en Pim. Susan is half Peruviaans, half Nederlands. Ze vertelt over de communistische beweging Lichtend Pad in Peru. En dat ze dezelfde achternaam heeft als de leider van het illustere gezelschap. Niet altijd even handig..
Van Copacabana naar La Paz gaat in twee etappes. Het meest opwindende moment van de eerste etappe is de oversteek van de Straat van Tiquina. De passage die het grotere en kleinere deel van het Titicacameer verbindt. De platbodem die alles en iedereen vervoert ziet er allesbehalve vertrouwenwekkend uit. Het geheel kraakt en beweegt vervaarlijk. De hoeken van de achterkant van de boot gaan onafhankelijk van elkaar een meter op en neer. Hele touringcars gaan erop. De schipper vraagt 10 Bolivianos. Leuk geprobeerd. Een andere schipper vertelde me dat de prijs 5 Bolivianos is. Dus betaal ik de helft. Ik krijg de Cordillera Real in het vizier. Net als de achterhoede van Bike Dreams. We fietsen samen verder. Naar het hotel waar de club verblijft. Dit onderkomen is ver boven mijn budget. Mijn tent vind een plaatsje achter het hotel. Naast die van twee Belgische backpackers. Ik mag douchen op de kamer van twee Nederlandse deelnemers. Schuif aan bij het diner en heb wederom een gezellige avond.
’s Ochtends heb ik maagkrampen en ben ik misselijk. Dat blijft de rest van de dag zo. Weinig energie en geen kracht in de benen. Het eerste stuk fiets ik op met Wilbert. Maar ik kan niet volgen. Geen van de dorpjes onderweg verkoopt chocolade. Voor mij een primaire levensbehoefte. Bij voorkeur de vierkante blokken van 65 gram van Nestlé. In Peru in elk gehucht te vinden. Voedzame energierepen zijn nauwelijks verkrijgbaar buiten de grote steden.
De weg naar El Alto is geen pretje. De voorstad van La Paz die bijna even groot is. Drie banen met stinkend verkeer. Het is guur op 4100 meter. De wind doet het zand opwaaien. Minibusjes rijden me van de weg. Met de vlakke hand sla ik op de zijkant van zo’n busje. Dat wordt niet gewaardeerd. Even verder drukt de man achter het stuur me express van de weg. Ik sla nog een keer. En nog een keer. De nodige verwensingen bereiken me. Dan wordt er een deur voor mijn neus open gegooid. Ontwijken lukt niet, ik bots er vol op. Het loopt goed af. Zonder kleerscheuren daal ik af naar 3600 meter. Naar de hoogst gelegen (administratieve) hoofdstad ter wereld. De officiële hoofdstad is Sucre. Uitgeput til ik mijn fiets en tassen naar mijn hotelkamer. Drie hoog. Via een wenteltrap. Als ik wil douchen blijkt er geen water te zijn. Even later gelukkig toch wel.
In La Paz ligt een pakketje voor mij klaar. Nou ja, er ligt een pakketje. Het ligt niet klaar. De online status bij DHL is “Waiting for clearance”. Op het opgegeven adres is geen DHL kantoor. Het kantoor is verderop aan de overkant van de straat. Eenmaal aangekomen verwijst men mij door naar de Aduana Nacional. Een kwartier lopen. Daar wil men een kopie van mijn paspoort. Even verderop maak ik een kopie. Dan moet ik een formulier invullen. Adres en telefoonnummer van mijn hotel. Ik heb werkelijk geen idee. Wacht, ik zoek het even op. Heeft u wifi? Domme vraag, natuurlijk niet. Na drie handtekeningen en een afdruk van mijn duim, krijg ik een formulier mee. Mijn pakketje is vrijgegeven. Een onjuiste aanname blijkt later.
Zoek de hele stad af naar lithium batterijen. Mijn SPOT GPS tracker werkt op deze batterijen. Evenals mijn waterfilter. Het land met de grootste voorraad lithium ter wereld. Maar nauwelijks een lithium batterij te vinden in de stad. Het ontbreekt Bolivia aan de kennis en kunde om de kostbare grondstof te delven. Buitenlandse bedrijven houdt men buiten de deur. In sommige opzichten begrijpelijk. De lokale bevolking profiteert er zelden van. Neem de goudwinning in Peru als voorbeeld. Sterker nog, Bolivia zet buitenlandse bedrijven buiten de deur. Als de nieuwe Maya kalender ingaat op 21 december, wordt een boycot tegen Coca Cola van kracht. McDonalds heeft zich 10 jaar geleden al terug getrokken. De regering van de populaire Evo Morales, de eerste inheemse president, voert een sterk nationalistisch beleid.
Ik laat mijn kleren wassen. In een internetcafé print ik hét pdf document dat fietsers de weg wijst over de Salar de Uyuni en door de woestijn die daarna volgt. Download voor de zekerheid ook de bijbehorende gps tracks. Ik maak een backup van mijn foto’s naar dvd. En schrijf een aantal blogs. De status van mijn DHL pakketje is gewijzigd in “Clearance Delay”. Elke dag informeer ik ter plekke naar de voortgang van het proces. Op dag drie vraagt de beambte naar het formulier van de douane. Blijkt dat dit de reden van de vertraging is. Ik kan mijn ergernis niet verbergen. Morgen kan ik het ophalen. Ik vervloek DHL om de onduidelijke online informatievoorziening. Voor honderd euro verwacht ik een rode loper. Ik dood de tijd met het kopen van een aantal souvenirs. In één van de winkeltjes tref ik een Duitser die in de jaren zeventig op Centrale Bergum heeft gewerkt. Een energiecentrale van mijn laatste werkgever.
Hoopvol sta ik de volgende dag weer bij DHL op de stoep. Nee, geen pakketje. Kan nog drie dagen duren. Ik schiet uit mijn slof. Dat helpt niet. In de stad zie ik schoenpoetsers met een skimasker op. Het zijn mensen die naast hun reguliere baan nog een aanvullend inkomen willen. Wellicht nodig hebben. En anoniem wensen te blijven. En ik maak me druk over een pakketje.
Diaree. Het houdt niet op. Is het misschien het sapje bij het ontbijt? Wat restaurants betreft ben ik vrij kieskeurig. Een restaurant dat er betrouwbaar uitziet is Sol y Luna. Het blijkt een heus Nederlands café. Met de lekkerste bitterballen die ik ooit heb geproefd. Gevuld met echt draadjesvlees. Bereid door de Belgische kok. ’s Avonds zie ik er Ajax met 4-1 verliezen van Real Madrid. Samen met Erik en Margriet. Uitstekend gezelschap. Ze hebben plannen om morgen een tour te doen. Daar heb ik ook wel oren naar. Het wordt een privé tour. De georganiseerde variant gaat niet door.
Zo staan we de volgende dag op Chacaltaya, op 5400 meter hoogte. Het is een voormalig ski resort. Na El Niño is het laatste stuk van de gletsjer gesmolten. Na de lunch rijden we naar Valle de la Luna. Een bizar maanlandschap iets ten zuiden van La Paz. De Bryce Canyon van Bolivia. Na terugkomst blijkt mijn pakketje binnen. De volgende teleurstelling wacht. Bovenop de reeds betaalde honderd euro dien ik nog 195 Bolivianos belasting en 250 Bolivianos “manipuleo” te betalen. Ruim 60 euro bij elkaar. Dat is een godsvermorgen in Bolivia. De irritatie overheerst. Deze spoel ik weg met een paar biertjes. In café Sol y Luna met Erik en Margriet. De eigenaar Rick schuift ook aan. Hij blijkt uit Zwartsluis te komen. Heeft in totaal elf zaken in de stad.
Met een voedselpakket voor tien dagen bovenop mijn normale bagage verlaat ik de stad. Er blijkt een staking van mijnwerkers. Het leger is op de been. De uitvalsweg die omhoog naar El Alto leidt is afgesloten. Fietsers kunnen overal langs. Ik heb de hele weg voor mij zelf. Een heerlijke klim van 10 kilometer zonder alle uitlaatgassen. Van de protesten is niets meer te zien, wel veel politie nog. Zonder problemen kan ik passeren. Onder een heerlijk zonnetje zet ik koers richting de Salar de Uyuni.
Periode: 24 september t/m 5 oktober 2012
Foto’s: Bolivia – La Paz
Route: http://goo.gl/5h49WT