The Ring of Fire is het gebied rondom de Grote Oceaan. Waar veelvuldig aardbevingen en vulkaanuitbarstingen optreden. Dat de tektonische krachten hier hun werk hebben gedaan is duidelijk. De hellingen zijn steil aan Chileense kant. Tussen de 8 tot 16 procent. Soms steiler. Ik maak het mezelf ook niet gemakkelijk door onverharde wegen te kiezen. Het landschap maakt veel goed. Frisgroene weiden met koeien. Oneindige akkers met geel koolzaad. Helderblauwe meren en rivieren. Vulkanen met witte toppen op de achtergrond. En dat alles onder een heerlijk zonnetje. Ik geniet. Zo is het reizen met de fiets bedoeld.
Aan Lago Colico een mooi kampeerplekje. Noodles als ontbijt. Voor een lange zware dag onverhard. Met een klim naar 1200 meter. Soms moet ik lopen. Weinig mensen hier. Een voortas slaat vast in de spaken van mijn voorwiel. Ik sta abrupt stil. Dat is nog nooit gebeurd. Een van de sluitingen lijkt lam. In de avond bereik ik Curarrehue. Neem de eerste hostel. Ben de eerste klant van het seizoen. Met 1700 hoogtemeters in de benen crash ik in bed.
De volgende ochtend ontbijt aan de keukentafel. Met het echtpaar op leeftijd. Verse broodjes met marmelade. Ik koffie. Zij delen een kalebas met mate. Het regent. Perfect weer voor museumbezoek. Dat van de Mapuche indianen. Een volk dat dicht bij de natuur staat. Een geschiedenis met mooie tradities. Maar ook van onderdrukking. Eerst door de Spanjaarden. Daarna door Chili en Argentinië. Vandaag de dag zijn er nog steeds conflicten over land en inheemse rechten.
De grens met Argentinië lokt. Het veertiende land op mijn reis. Sta een kwartier in de rij bij de douane. Aan Argentijnse zijde een stukje niemandsland. De hellingen zijn hier minder steil. De temperatuur varieert van 12 tot 22 graden. De vulkaan Lanin zit in de wolken. Helaas. Geen overnachtingsmogelijkheden. Geen probleem. Na 85 kilometer zet ik mijn tent op. Langs de weg. Zo goed mogelijk uit het zicht. Water filter ik uit een beekje. Noodles uit Bolivia maken het diner.
De grootste tosti die ik ooit heb gezien. Driedubbel en 25 centimeter in het vierkant. In Junin de los Andes. Maar het is vis wat hier de klok slaat. Op alle straatnaamborden is een forel afgebeeld. Ik trap door naar San Martin de los Andes. Een modern toeristisch plaatsje. Hier wonen Harry en Ivana met hun zoontje. De kersverse ouders hebben niet lang geleden dezelfde tocht gefietst. Harry komt van oorsprong uit Vries. Zijn moeder was een collega van de mijne. Zodoende is er contact ontstaan. Bergbeklimmen kan Harry ook. Hij is de derde Nederlander die de Seven Summits op zijn naam heeft gezet. Aan verhalen geen gebrek. Het is gezellig. Met Harry eet ik de beste empenada’s van het land. Slapen doe ik op de bank.
In San Martin de los Andes begint de Ruta de los Siete Lagos. Zeven meren omringd door veel natuurschoon. Mocht ik niet missen van Harry. De aanstichter fietst een stuk met me op. Even later nog meer gezelschap. Volker en Petra uit Duitsland. Het sympathieke rokende stel op de fiets. Voor het laatst gezien in Canada. Meer dan een jaar geleden. Stond gisteren al op de stoep van hun verblijf. Maar ze waren er niet. Super om ze hier weer te zien. Ons fietstempo loopt nogal uiteen. We spreken af om vanavond bij te kletsen. Op een kampeerplek aan Lago Espejo 95 kilometer verderop. Na 50 kilometer gaat Harry weer huiswaarts. Verhard wordt onverhard. Ik zet mijn tent op op de afgesproken plek. Twee uur later zijn Volker en Petra er ook. Even voor achten. De avond is te kort om alle belevenissen uit te wisselen.
Ik moet verder. Naar Bariloche. Daar word ik verwacht. Door Paulo en Julietta. Ontmoet op een vierdaagse hike in Ecuador. Beloofd dat ik langs zou komen als ik in de buurt zou zijn. Dat ben ik nu. Bariloche is een populair wintersportoord. Zelfs onze koninklijke familie komt er geregeld sinds Willem met Maxima is getrouwd. De stad is even groot als Zwolle. Ik word hartelijk ontvangen. Wat een gaaf stel. Net als in Ecuador smullen we van de zelfgemaakte pizza van Paulo. Biertje erbij. Delicioso.
Het jonge nichtje van Julietta heeft een optreden. Ze zingt. En niet slecht. Daarna een mooi rondje met de auto door de omgeving. Circuito Chico. De mate gaat overal mee naar toe. Ook in de auto. De nationale drank. Een aftreksel van bladeren en knoppen van de mateplant. Het beste te vergelijken met thee. Een sterke bittere smaak. En een sociaal gebeuren. In gezelschap drinken aanwezigen om de beurt uit dezelfde kop. Vervaardigd van een kalebas. We doen boodschappen. Argentijnen houden van vlees. Julietta bestelt een homp van twee kilo. Dat gaat in zijn geheel in de oven. Argentijnen eten laat. Om elf uur gaan we aan tafel. Met de broer van Julietta en zijn gezin. Tot twee uur in de nacht. Gezelligheid kent geen tijd.
Ruta 40. Een begrip in Argentinië. De weg loopt parallel aan de Andes. Van het uiterste noorden naar het uiterste zuiden. Ik doe een stukje. Om de kilometer een paaltje. Mijn geboortejaar 1974 mist. Het jaar waarin Argentinië wereldkampioen voetbal werd. Waar Patagonië precies begint is niet duidelijk. Maar zolangzamerhand ben ik er wel mag ik aannemen. Door een inmiddels vertrouwd landschap trap ik naar El Bolson. Samen met een Spanjaard. We nemen een hostel. Hij een dure, ik een minder dure. De volgende ochtend zitten een paar gasten aan de buis gekluisterd. De verkiezingen in de Verenigde Staten. Obama wint.
Ik verruil ruta 40 voor ruta 71. Richting Parc Nacional Los Alerces. Vernoemd naar de bomen die één centimeter per jaar groeien. Het asfalt houdt weer op. Met ruim honderd kilometer op de teller zoek ik een plek voor de nacht. Vandaag maar weer eens wildkamperen. Luister in mijn slaapzak naar een audioboek. The Tipping Point. Interessant boek.
De tent is ’s ochtends vaak nat van condens. Probeer deze zo goed mogelijk te drogen voor vertrek. Anders tijdens de lunch. Start vandaag ‘in het kort’. Dat is hier nog niet vaak gebeurd. Bij de ingang van het park filter ik water. En vul mijn flessen. De rustige weg gaat flink op en neer. Het schiet niet op voor mijn gevoel. De auto’s die er wel zijn zwaaien of steken hun duim omhoog. Na 70 kilometer weer asfalt. Nog 30 kilometer naar Trevelín. Hostel Casa Verde op de heuvel met het mooie uitzicht zit vol. De camping met norse eigenaresse is leeg. Even later heb ik buren. Een Argentijns stel op een rode tandem.
Als ik wakker word vertelt mijn lichaam dat het tijd is voor een rustdag. Ik draai me nog een keer om. Werk mijn dagboek bij. Het regent wat. Daarna breekt de zon door. Met mijn buren besluit ik dat het goed weer is voor een BBQ. Dat is het al snel in Argentinië. Hector en Victoria zijn ook onderweg naar Ushuaia. Maar Hector heeft het zwaar en wil terug. Victoria niet. Een dilemma. Zeker als je samen op een tandem fietst. De volgende ochtend hoor ik dat ze terug gaan naar Mendoza. Ik ga door.
Periode: 29 oktober t/m 8 november 2012
Foto’s: Chili & Argentinië – Meren en Vulkanen
Route: http://goo.gl/hnU9Cq